We hadden besloten om niet de korste route te nemen. Van mensen hadden we al gehoord dat wegen onbegaanbaar waren dat ze via kleine weggetjes verder konden. Dus wij hebben de C19 genomen dit was de weg met de minste km met gravel. Phoe wat een zware weg was dat. Over 179 km hebben we ruim 4 uur gedaan!!! De weg was heel erg modderig, veel diepe en grote plassen. Heel veel met de auto gedrift. Ja, je kon sturen wat je wilde maar je bleef in het spoor van een voorganger. Ik was wel heel erg moe maar doordat je zo geconcentreerd moest rijden, bleef ik goed wakker. Tot drie keer toe ben ik de auto uitgegaan om te peilen hoe diep de plassen of beter gezegd vijvers waren. Je hebt namelijk geen idee wat je onderwater kan aantreffen dus moet je checken want vastzitten in een plas wil je echt niet! Het ging elke keer weer goed. Met kloppend hart, reed de auto met z'n laatste vaart uit de plas. Aan de ene kant kan je niet te snel de plas in want dat raak je de controle kwijt over het stuur maar aan de andere kant kan je ook niet te langzaam want dan kom te tot stilstand in de vijver. Op een gegeven moment kwam een andere 2WD ons tegemoed en dat gaf ons wel moet want als hij het kan redden dan lukt dat ons ook.
Onderweg nog wat Namibiers geholpen met wat benzine. Ja, als je zelf in de afhankelijke positie hebt gezeten, wil je graag anderen helpen. Helaas straalden ze niet veel dankbaarheid uit of zoals Barney zei: bad vibes.
Het was een hele opluchting toen we in Maltahohe aankwamen. Heerlijk weer asfalt!!! Je kan je niet voorstellen hoe blij ik was om hier weer op te rijden. Nu zouden we goed in Windhoek aankomen....Bij het tankstation wat koffie en een broodje geconsumeerd. Van de buitenkant zag het er niet uit maar binnen was het heel gezellig. Veel voorbijgangers hadden hun naam op de muren geschreven met soms een tekst erbij. Dus mijn tekst was: Thank you 4 the tarmac! (bedankt voor het asfalt).
Onderweg weer mensen een lift gegeven. Zoals Samuel met zoontje van drie. Hij was heel blij dat hij een lift kreeg want hij stond al bijna 4 uur te wachten. Of ik een foto van hem mocht maken, tuurlijk dat vond hij schitterend.Gaandeweg werd het weer er niet beter op. Bij de kust was het weer schitterend en lekker warm (ben ook al aardig bruin). Maar Windhoek is toch andere koek. Ik heb nog nooit in zulk noodweer gereden. Ik zag helemaal niets, moest gewoon 60 rijden omdat die snelheid nog goed aanvoelde. Doordat je niets ziet, zag ik ook geen plassen dus heb wel wat aquaplaning gedaan. Vooral als een vrachtwagen je tegemoet kwam zagk, spatte het water tegen je voorruit aan en zag je een fractie van een seconde helemaal niets. Gewoon rustig blijven en rechtdoor rijden en dan ging het wel goed.Na ruim acht uur gereden te hebben, kwamen we veilig aan in Windhoek. Ingechect bij de Cardbox en daar weer oude bekenden tegen gekomen. De noren waren er nog steeds, de amerikaan van Sossusvlei kwam wat later dan ons, de finnen uit Swakopmund waren ook present. Zo zie je maar, je bent nooit echt alleen.
Bier! Dat hadden we wel verdiend! Barney vond dat ik weer goed gereden had en zei dat hij de hele rit zich veilig had gevoeld. Gelukkig maar, ik vond dat ik ook goed gereden had. Nu alleen nog op ijs/sneeuw rijden en ik ben een super advance driver. Je hebt er alleen 3 auto's voor nodig;)
Helaas die avond afscheid genomen van Barney maar ik zie hem wel in Cape Town. Hoe kan het ook anders. Of zoals de italianen zeggen: il mondo e una paese.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten