Roosje van de Kaap

Gisteravond ben ik in Swellendam een hapje gaan eten bij Roosje van de Kaap. Eerder die dag was ik daar geweest om de weg te vragen naar mijn hostel. Ik werd daar heel vriendelijk door de manager geholpen dus toen dacht ik, laat ik daar gaan eten.

Helaas was het hele restaurant vol maar er was nog wel een plaats buiten. Prima toch. Het was alleen wat koud dus ik had wat warms aangedaan. Dit had nog niet eerder hoeven doen. Het eten en de service was heel goed. Tijdens het eten nog een hele tijd met een vrouw gepraat dit in dit stadje woont. Was wel lachen want ze had hulp nodig om haar fles wijn leeg te krijgen. Ach, ik ben de beroerdste niet.

Op een gegeven moment kwam de eigenaresse langs om te informeren of alles gesmaakt had. Ik heb mezelf toen voorgesteld aan Ilzebet. Dit bleek een hele levendige en vrolijke vrouw te zijn. Nadat de fles wijn leeg was, zei mijn tafelgenote nog iets heel grappig. Tenminste ik moest heel hard lachen. Blijkt ze nog veel oude lp's heeft maar geen platenspeler. Ik heb haar toen op het spoor gezet van de muziek winkel in CT, daar kunnen ze haar vast wel helpen. Ik wilde er vandoor gaan omdat ik al vroeg wakker was en de volgende dag wilde ik gaan paardrijden. Dus ik nam afscheid maar dat vond mijn tafelgenote niet zo leuk want ze zei: 'Dont' leave, I need your technics!'.
Ik vertelde dit ook aan Ilzebet die met wat andere gasten aan het praten was. Dit was natuurlijk lachen omdat je het ook op een ander manier kon uitleggen. (Ok, het is een vrijgezelle vrouw maar dit feestje gaat niet door). Ik kreeg ook nog het aanbod om de volgende nacht in de B&B van Roosje van de Kaap te slapen, kreeg een goed aanbod. Maar doordat het paardrijden vandaag niet doorging, heb ik mijn plan veranderd en ben doorgereden naar Storm River. Ik ben nog wel even langs te gaan om te zeggen dat ik niet verder op het aanbod inga. Nog even wezen kletsen en wat blijkt, het is mogelijk om het restaurant, bijbehorende B&B, woonhuis en heel veel grond te kopen. Dus weet je nog iemand die in Zuid Afrika in Swellendam ingeinteresseerd is, laat het weten want het is een goede koop. Deze zaak heeft een goede naam, zo staat het staat ook in de Lonely Planet.
Ilzebet heeft ook voor mij geregeld dat ik in een 4 sterren hotel in Oudtshoorn kan slapen. Een vriend van haar is de eigenaar dus die heeft een mooie prijs voor mij gemaakt. Prima deal zo! Op de terugweg naar CT wil ik naar Oudtshoorn. Dit is struisvogel capital of the world. Ik wil wel eens proberen om een heel struisvogelei op te eten (= 24 kippeeieren).

Dus als een vrouw ooit tegen je zegt: 'I need your technics!' dan weet je nu wat ze bedoelt ;)

From Goldfish to Shark

Mijn wekker ging wel heel vroeg vanochtend: 5.15 uur ;( En natuurlijk wel met een reden want ik zou vandaag duiken met haaien! Ja, dat lees je goed. Ik heb besloten me als aas op te offeren.

Om 6 uur ben ik achter het busje aangereden naar Gansbaai waar het gaat gebeuren. Natuurlijk had ik Goldfish aan. Het is echt lekkere muziek, wordt je helemaal vrolijk van (als dat nodig is, ik ben de hele tijd vrolijk dus wordt er alleen maar vrolijker van). Na een lekker ontbijt en een briefing zijn we op de boot gestapt en naar de haaien gevaren. Het uitzicht vanaf de boot op de kust was trouwens heel mooi, de zonnestralen die door de wolken kwamen. Helaas kan ik geen foto's uploaden omdat dat in deze hostel Tub 'n Axe niet kan. Dit is trouwens geen gezellige hostel, ga ook meteen morgenvroeg weer weg. Maar ik was best moe toen ik aankwam (toch weer zo'n 6 uur onderweg geweest) en wilde niet verder zoeken.

De kooi werd te water gelaten, de tonijnaftreksel werd in het water gegooid en het aas, twee grote tonijnenkoppen en een drijver ook. Wij waren er helemaal klaar voor! Nu nog onze vrienden. En ja, hoor daar kwam ie. Een monsterlijke haai zwom om onze boot en hapte plotseling naar het aas. En zwom er mee weg. Ongelofelijk hoe snel die beesten zijn. Het was een fantastisch spektakel om naar te kijken. Ook al heb ik een goede foto camera toch is het best moeilijk om dit goed vast te leggen.
Op een gegeven moment mocht ik het water in. Nou daar gaat ie, dacht ik. Mijn wetsuit had ik al aan, kreeg nog een duikbril en een gordel met allemaal lood eraan. Tijdens mijn eerste duik zag ik weinig, alleen een staart. Maar tijdens mijn tweede en derde duik, die op een andere plek werd gehouden, zag ik absoluut haaien voor mij zwemmen. Het soort haai dat hier leeft, is een Great White Shark. Great zijn ze in ieder geval want ze waren wel rond de 4 meter lang!!! Van deze dag is ook een film gemaakt waarop je beter kan zien hoe de haaien waren. Natuurlijk heb ik die gekocht.
Na de haaien zijn we doorgevaren naar een kolonie zeehonden. Dit zijn echt wel grappige beesten. Hoe ze bewegen en hoe ze met z'n allen in het water liggen. Op de een of andere manier vinden ze het leuk met alleen hun staart boven water te zijn.

Het was echt een super goede dag dat begon met muziek van Goldfish en eindigde met het zien van Sharks.

Chatz!

Vanochtend heb ik een bezoek gebracht aan zo'n paar honderd pinguins. In Simon's Town woont een een kolonie pinguins. Deze plek hebben ze omgetoverd tot een natuurreservaat om ervoor te zorgen dat ze ongestoord hier kunnen leven.

Toen ben ik in de auto gestapt en naar Hermanus gereden. Ik heb niet zomaar een route gekozen maar na de N2 heb ik de R44 genomen. Dit is een weg langs de kust en ongelovelijk mooi! Ik ben heel vaak gestopt om te kijken en foto's te maken. Het deed mij denken aan de kustlijn van het zuidelijke eiland van Nieuw Zeeland. Op een strand waren ook een paar dude's aan het golfsurfen. Dit zag er echt heel cool uit. Op de terugweg naar de auto kwam ik nog een golf dude tegen. Ik zei vrolijk hallo en kreeg als antwoord Chatz! Geen idee wat het betekend maar het zal wel golfdudetaal zijn.

Aangekomen in Hermanus, ben ik nog wezen hardlopen. Het was inmiddels al weer een week geleden dat ik dat gedaan had. Ik ben langs de Whale trail gelopen. Hermanus is beroemd om het kunnen zien van Walvissen. Helaas zijn ze rond deze tijd van het jaar er niet. Maar op dit pad heb ik lekker hard gelopen. Dit is echt de mooiste route die ik ook gelopen heb. Hier kan geen 7-heuvelenloop tegen op. Ik liep over de rotsen (ze hadden natuurlijk wel een pad gemaakt) en onder mij ramden de golven tegen de rotsen en spoot het water omhoog. Dat gecombineerd met een ondergaande zon en je hebt een fantastische loop.

The tip of Africa

Vandaag heb ik weer een heerlijke dag gehad. Tijdens mijn ontbijt kwam er in een keer een man in een zwart uniform met een onwijze uzi de tent binnenlopen. Hij liep snel en het leek of hij criminelen aan het zoeken was. Daarna liep het snel de zaak uit en ging naar de overkant van de straat. Op een gegeven moment stapte er uit een geldwagen, die ik ook in een keer zag, twee mannen waarvan eentje ook zwaar bewapend was uit. De ander had een trolley bij zich en samen liepen ze mijn ontbijt tentje binnen. Bleek nu, dit alles bleek nodig te zijn om er zeker van te zijn dat de omgeving veilig is om de ATM bij te vullen. In mijn ogen wel wat heftig allemaal maar het zal wel nodig zijn. Ik durfde er geen foto van te maken.

Daarna naar de beste muziek winkel in town, Africa Music House in Longstreet, en een aantal cd's gekocht voor in de huurauto. En ik weet zeker dat Goldfish de Zuid-Afrikaanse versie wordt van Fred Freddy's Drop. Echt heerlijke muziek!!!

Toen door naar Cape of Good Hope. Inmiddels heb ik weer een navigator gevonden. Carmen vroeg of ik tegen betaling haar een lift kon geven naar Simon's Town. Daar ben ik trouwens nu in een hostel en ziet er veel beter en schoner uit dan die in CT maar het is hier wel erg rustig. Dus wij doorgereden naar 'The Tip of Africa'. Ja, dit is echt het zuidelijkste punt van Afrika. Voor dat we daar aankwamen eerst nog een stop gemaakt want we dachten dat we pinguins zagen. Dat bleek dus niet het geval te zijn. Heb daardoor wel weer in de Indisch oceaan gestaan. En door een golf goed nat geworden;)

Het uitzicht op de Kaap was echt schitterend. Het deed mij een beetje aan Nieuw Zeeland denken. Het water is zo mooi blauw en de rotsen zo ruig. Heerlijk was het om daar naar te kijken. Na een wandelingetje naar de vuurtoren, die niet meer ingebruik is, weer terug naar benenden gegaan.

Dit is trouwens het meest zuidelijke puntje van Afrika

Op de terugweg kwamen we nog een troep bavianen tegen. Ja, dat kan want het is een Nature Park. Ze waren natuurlijk helemaal niet bang voor de auto's. Een van de bavianen zat zelfs op een auto. Het leukste was natuurlijk om naar de baby's te kijken.Bij Simon's Town woont een grote groep pinguins. Deze wilden we graag zien maar doordat Carmen weer met de trein naar CT moest, hadden we daar geen tijd voor. Dus ik ga morgenvroeg wel kijken voordat ik er weer vandoor ga.

Oh ja, ik heb ook ZA nummer: +27 725797120. Ik heb geen idee wat kost om dit nummer te bellen maar daar kom je vanzelf wel achter;)

Voor de volledigheid (met name om mijn moeder gerust te stellen) ik gebruik mijn zonnecreme faktor 30. Het flesje is bijna op en dat is goed ook want ik begin al goed bruin te worden zodat ik kan overstappen naar en lagere faktor.

Table Mountain

Na lunch met de Herculanen een Ricky gebeld om me naar de cableway te brengen. Een Ricky is een taxi waarbij je per persoon een vast bedrag betaald. Het kan dus zijn dat er meerdere mensen in de taxi zitten. Het is misschien niet de snelste route die gevolgd wordt maar wel de goedkoopste.

Dus daar aangekomen, kaartje gekocht en naar boven. Het was wel relaxed binnen een paar minuten ben je boven. En dat is toch 1086 meter! Het leuke was ook dat de vloer van het bakje ook ronddraaide zodat iedereen van hetzelde uitzicht kon genieten.In de verte zie je Robben Island

Eenmaal bovenaan gekomen, had ik een schitterend uitzicht! Dat is ook wel te zien aan de foto's. Doordat Table Mountain een natuur reservaat is, kan je er ook nog veel beesten zien. Toen ik over de rand keek zag ik twee Dassies (soort dassen denk ik).Ik heb er heerlijk relaxed rondgelopen, wat foto's gemaakt, lekker op het terrasje in de zon mijn boek gelezen en uiteindelijk teruggegaan. Volgens mij zie ik er ook heel vakantie achtig uit;)
Het is maar goed dat ik deze dag was gegaan want de dag ervoor (de dag van mijn aankomst in CT) was er teveel rook om een goed uitzicht te hebben. Mijn eerste indruk was dat het smog was maar het was rook van bosbranden. Het heeft hier al in geen tijden geregend dus een vuurtje heb je zo. Terwijl ik op de berg was, zag ik een ook een brand. Het werd snel geblust door een helecopter voordat het vuur zich verder ging verspreiden.Zo, nu ben ik weer bij met mijn blog. Ga zo een auto huren en dan naar Kaap de Goede Hoop. Vannacht wil ik in Simon's Town slapen. Dit ligt tegen een natuur reservaat aan waar je mooi kan hiken en het uitzicht op het puntje van het schiereiland schijnt ook heel mooi te zijn.

Robben Island

Gisteren was ik vroeg op gestaan omdat ik veel van de stad wilde zien. Mijn plan is namelijk om vandaag al CT te verlaten om meer van dit land te zien. Er is zoveel te doen en zien in CT dat ik hier vast nog wel een keer kom.

Dus om 9 uur zat ik al lekker op de boot naar Robben Island. Robben Island is een klein eiland voor de kust van CT en is al vanaf de VOC tijd een gevangenis. Dit is het geweest tot 1996 en nu is het een museum van UN World Heritage Site. En dit moet je gezien hebben ook omdat Nelson Mandela hier gevangen heeft gezeten.sland. Robben Island is een klein eiland voor de kust van CT en is al vanaf de VOC tijd een gevangenis. Dit is het geweest tot 1996 en nu is het een museum van UN World Heritage Site. En dit moet je gezien hebben ook omdat Nelson Mandela hier gevangen heeft gezeten.
Het was interessant om dit eiland te zien. De tour begon eerst met een rondrit over het eiland en vervolgens kregen we een rondleiding in de gevangenis zelf. Eigenlijk was het een heel dorp wat hier gebouwd is met een ziekenhuis, kerk, moskee, postkantoor en dus ook een gevangenis. Onderweg zijn we gestopt bij Lime Quarry. Hier moesten de gevangenen lime steen uit de rots hakken. Deze stenen werden gebruikt voor de huizen en wegen. Bij deze mijn was ook een grot waar de gevangenen hun lunch konden nuttigen en dit was ook de plaats waar de politieke gevangenen waaronder Mandela hun ideeen en theorien met elkaar deelden. Volgens Mandela was de gevangenis een grote universiteit. De slogan was ook: 'Know one, teach one!'In de gevangenis zelf zijn een aantal secties die we allemaal gezien hebben. De ruimtes waren klein en spartaans. Zelfs voor eind 20e eeuw. Op dit moment zijn ze alles aan het restaureren. Ik vind dat het er niet beter op wordt omdat het allemaal te nieuw lijkt. En dat hoort niet bij zo'n plaats. De historie wordt zo onder geverfd. Ik heb dus maar een foto gemaakt van een nog niet gerestaureerde cel.De gevangen moesten ook altijd een pasje bij zich hebben met de basis info. Met dus ook de veroodeling en hoeveel straf je had...
Je had vanaf het eiland ook een mooi uitzicht over CT met Table Mountain.

Herculanen in Cape Town

Vandaag had ik een lunch afspraak met Lucas en Ashran (ik hoop dat ik zijn naam zo goed heb geschreven). Zij zijn ook Herculanen en zijn van cricket afdeling. Via een uitwisselingsprogramma zijn zij in Cape Town voor 3 maanden om hier beter te leren cricket spelen.

Lucas en Ashran zijn een keer in het Hoofdbestuur van Hercules langsgekomen om te vertellen van hun sportieve plannen. Ik kwam er toen achter dat we tegelijkertijd in CT zouden zijn. E-mails uitgewisseld en vervolgens zit je lekker aan de waterkant te lunchen alsof de gewoonste zaak van de wereld is.ons drieen met op de achtergrond Table mountain

Na de lunch ben ik nog meegelopen met hun naar het United Cricket stadion. Ja, cricket is hier hot dus hebben ze een stadion. En wel naast het nieuwe voetbalstadion voor WK 2010. Dus die heb ik al gezien en volgens mij gaan onze jongens hier gewoon winnen.
Vervolgens ben ik er weer vandoor gegaan om CT verder te verkennen. Wel hebben we afgesproken dat we gezamenlijk een stukje voor de Argo gaan schrijven met foto's erbij.

Cape Town is cool!

Nadat ik vroeg ben opgestaan en afscheid had genomen van de laatste mensen, ben ik naar het vliegveld gereden en mijn auto ingeleverd. Tot mijn grote 'verrassing' was er met deze auto nix mis mee. De rekening van auto nr. 2 komt nog....

Die middag ben ik aangekomen in Cape Town! Mijn eerste indruk is dat het een geweldige stad is. Eingelijk hou ik niet zo van grote steden maar deze stad is goed! Ik heb een hostel gevonden in Long street. Dit is een hele leuke straat vol met gekke winkels, restaurants en cafees. Na ingecheckt te hebben nog ff de ogen dicht gedaan en daarna de stad verkend. Heerlijk is dat om in een compleet nieuw stad rond te lopen en te ontdekken. Lekker in het park Company Garden gezeten en daar wat over CT gelezen. Aangezien het aardig warm was wilde ik wel naar de zee toe. Dus... een fietstaxi gepakt. Dit leek mij wel een goede manier om meer van de stad te zien. Uiteindelijk bleek ik meer een attractie te zijn dan de stad voor mij. Het is hier blijkbaar niet gewoon om te fietsen en dus helemaal niet om in een fietstaxi te zitten. Veel mensen riepen ietst vriendelijks naar ons of zwaaiden. Dat was wel leuk om mee te maken.Cape Town vanaf Table Mountain

Aangekomen bij Waterfront en daar wat rond gelopen. Dit is echt een interessant gebied. Aan de ene kant is het een moderne, goed onderhouden winkel gebied met mooie gebouwen en aan de andere kant heeft het de technische en vieze kant van de haven. Na wat rond gelopen en wat souveniers gekocht (voor wie zou dat nu zijn...?) terug gegaan naar de hostel en een free meal gehad. Niet slecht deze hostel. Daarna mijn blog bijgewerkt, dat was wel weer nodig. Ik merk dat ik dat toch vaak moet doen om ook de kleine leuke dingen te beschrijven. Op een dag gebeurt er zoveel dat ik dit weer makkelijk kan vergeten.

Thank you 4 the Tarmac !!!

Na de zonsopgang weer teruggereden, nog een luchtballon gezien. Ontbeten, tent opgeruimd, er was trouwens nog wel een stok geknapt. Wat kan je ook verwachten van een tent van 18 euro. Daarna weer in de bolide en door naar Windhoek.

We hadden besloten om niet de korste route te nemen. Van mensen hadden we al gehoord dat wegen onbegaanbaar waren dat ze via kleine weggetjes verder konden. Dus wij hebben de C19 genomen dit was de weg met de minste km met gravel. Phoe wat een zware weg was dat. Over 179 km hebben we ruim 4 uur gedaan!!! De weg was heel erg modderig, veel diepe en grote plassen. Heel veel met de auto gedrift. Ja, je kon sturen wat je wilde maar je bleef in het spoor van een voorganger. Ik was wel heel erg moe maar doordat je zo geconcentreerd moest rijden, bleef ik goed wakker. Tot drie keer toe ben ik de auto uitgegaan om te peilen hoe diep de plassen of beter gezegd vijvers waren. Je hebt namelijk geen idee wat je onderwater kan aantreffen dus moet je checken want vastzitten in een plas wil je echt niet! Het ging elke keer weer goed. Met kloppend hart, reed de auto met z'n laatste vaart uit de plas. Aan de ene kant kan je niet te snel de plas in want dat raak je de controle kwijt over het stuur maar aan de andere kant kan je ook niet te langzaam want dan kom te tot stilstand in de vijver. Op een gegeven moment kwam een andere 2WD ons tegemoed en dat gaf ons wel moet want als hij het kan redden dan lukt dat ons ook.

Onderweg nog wat Namibiers geholpen met wat benzine. Ja, als je zelf in de afhankelijke positie hebt gezeten, wil je graag anderen helpen. Helaas straalden ze niet veel dankbaarheid uit of zoals Barney zei: bad vibes.

Het was een hele opluchting toen we in Maltahohe aankwamen. Heerlijk weer asfalt!!! Je kan je niet voorstellen hoe blij ik was om hier weer op te rijden. Nu zouden we goed in Windhoek aankomen....Bij het tankstation wat koffie en een broodje geconsumeerd. Van de buitenkant zag het er niet uit maar binnen was het heel gezellig. Veel voorbijgangers hadden hun naam op de muren geschreven met soms een tekst erbij. Dus mijn tekst was: Thank you 4 the tarmac! (bedankt voor het asfalt).

Onderweg weer mensen een lift gegeven. Zoals Samuel met zoontje van drie. Hij was heel blij dat hij een lift kreeg want hij stond al bijna 4 uur te wachten. Of ik een foto van hem mocht maken, tuurlijk dat vond hij schitterend.

Gaandeweg werd het weer er niet beter op. Bij de kust was het weer schitterend en lekker warm (ben ook al aardig bruin). Maar Windhoek is toch andere koek. Ik heb nog nooit in zulk noodweer gereden. Ik zag helemaal niets, moest gewoon 60 rijden omdat die snelheid nog goed aanvoelde. Doordat je niets ziet, zag ik ook geen plassen dus heb wel wat aquaplaning gedaan. Vooral als een vrachtwagen je tegemoet kwam zagk, spatte het water tegen je voorruit aan en zag je een fractie van een seconde helemaal niets. Gewoon rustig blijven en rechtdoor rijden en dan ging het wel goed.Na ruim acht uur gereden te hebben, kwamen we veilig aan in Windhoek. Ingechect bij de Cardbox en daar weer oude bekenden tegen gekomen. De noren waren er nog steeds, de amerikaan van Sossusvlei kwam wat later dan ons, de finnen uit Swakopmund waren ook present. Zo zie je maar, je bent nooit echt alleen.

Bier! Dat hadden we wel verdiend! Barney vond dat ik weer goed gereden had en zei dat hij de hele rit zich veilig had gevoeld. Gelukkig maar, ik vond dat ik ook goed gereden had. Nu alleen nog op ijs/sneeuw rijden en ik ben een super advance driver. Je hebt er alleen 3 auto's voor nodig;)

Helaas die avond afscheid genomen van Barney maar ik zie hem wel in Cape Town. Hoe kan het ook anders. Of zoals de italianen zeggen: il mondo e una paese.

'Romantic ' sunset with Barney

De volgende ochtend zijn we weer verder gereden naar Sesriem. Dit was weer een aardige rit maar te doen. We hebben genoten van het uitzicht. Het landschap is hier zo mooi en puur. Dat de weg er naartoe al een hele belevenis is (dit kan dus op meerdere manieren uitgelegd worden).
In Sesriem aankomen hebben we de tent opgezet en zijn we meteen doorgereden naar Sossusvlei. Onderweg weer een Gemsbok tegengekomen. Ik blijf dit mooie beesten vinden. Onderweg gestopt bij Dune 45. Dit de grootste duin in dit gebied en 45 km van Sesriem. We zijn helemaal naar boven gelopen en daar had je heel mooi uitzicht over dit gebied. Het is heel bijzonder omdat er zoveel duinen zijn en ook nog rood! Heel toevallig was er ook een groep paragliders. Die hadden wel een goede plek uitgekozen. Toen ik ze zag had ik al zin in juni als ik mijn paraglide brevet ga halen....
Na deze rit zijn we doorgereden naar het einde van de weg. Zonder 4WD kon je niet verder dus moesten we een 4WD taxi hebben. We zijn toen eerst naar Deadvlei gegaan. Dit een vallei die vroeger erg vruchtbaar was maar doordat er geen (ondergrondse) rivier naar toe stroomt is de alles dood gegaan. Het resultaat is een surrealistich beeld van zwart geblakende bomen in een woestijnomgeving. Ik vond het heel mooi om dit te zien.Daarna zijn we doorgereden naar Sossusvlei. Deze vond ik minder mooi maar het uitzicht was geweldig daar.Toen weer terug gereden naar de camping en lekker in het zwembad gesprongen. Een beetje proberen te slapen (zo'n tent slaapt toch niet helemaal ideaal). Daarna weer terug gereden naar Dune 45 om de zonondergang te zien. Lekker romantisch met je crash-buddy. Alles was heel mooi maar op dit punt had het wel beter gekund;)De volgende dag heel vroeg opgestaan (half 5). Eigenlijk moet je tijdens je vakantie niet zo vroeg hoeven op te staan. Het voordeel was wel dat we als eerste voor de gate stonden en dus ook het eerste bij Dune 45 waren. Waarschijnlijk ben je maar een keer in je leven hier dus moet je niet zeuren. De weg er naartoe was wel lastig want het was pikkedonker. En je moest rustig rijden want je kon zo een beest op de weg tegen komen. Dat ik die soort kalkoen tegen mij ruit had a la, maar een springbok of een struisvogel is zeker geen pretje.

De zonsondergang was oke. Ik vond het niet erg spectaculair maar ik heb het gezien (en weer met Barney).Op de weg naar beneden kwamen we een wat ouder echtpaar tegen. Ja, dat omhoog lopen ging niet meer zo snel. Dus zei ik: ' Didn't you guide book told you that at the other side of the dune is an elevator'. De eerste reactie van die man was schitterend. En daarna moest hij ook hard lachen.

'A good guy to crash with!'

Swakopmund hebben Barney en ik inmiddels achter ons gelaten. We zijn vroeg op weg gegaan zodat we lekker vroeg in Sesriem kunnen aankomen. Barney heb ik in mijn hostel ontmoeten en we bleken dezelfde route te volgen. Voor hem was het fijn om met mij mee te rijden omdat hij geen eigen vervoer heeft en voor mij is het gezelliger en financieel aantrekkelijker.

Dus vol goede moed vertrokken eerst langs Walvisbaai en dan de C14 op. Helaas stopte de asfaltweg na een paar km dus gingen we weer over op gravel. Alles ging goed, muziekje erbij van een Namibinese zanger (wel eentonig trouwens) en airco aan. Barney was de navigator, toch wel handig als je alleen maar op de weg hoeft te letten.

Niet te hard rijden want je weet maar nooit op deze wegen. De max is 100km/h maar dat haal niet lang niet altijd. Barnes was net aan het vertellen dat hij het zo fijn vond om met eigen vervoer te reizen. Je bent van niemand afhankelijk, kan gaan en staan waar te wil en zit niet met een groep opgescheept waar je verplicht mee om moet gaan. Heerlijk die vrijheid! Hij had dit nog niet gezegd of de auto begint te driften over de weg. Zo maar ineens, zonder aantoonbare reden. Het gleed van links naar rechts naar links. Ik probeerde zo goed mogelijk de auto op de weg te houden en te remmen. Maar dit lukte niet helemaal..... op een gegeven moment maakte de auto een draai van 180 en keken we naar de richting waar we vandaan kwamen. Zo glijdende vlogen we de berm in en kantelde de auto op z'n kant. Daar hing Barney boven bij. Gelukkig viel de auto weer terug op zijn wielen en sloegen we niet over de kop. Mijn ruit was helemaal aan diggelen, de rechterspiegel was meer een karkas en over de hele lengte van de auto zaten deuken en krassen.
We keken elkaar aan en vroegen of alles oke was. Behalve een kleine wond op mijn hand van het glas hadden we nix. Gelukkig maar. Nou dan sta je daar in middle of nowhere op de C14. Wij uitstappen. Wat doe je dan.... foto's maken! De auto zag er niet goed uit. De rechtervoorwiel was lek en de auto zat goed vast in de berm. Eruit duwen ging niet met z'n tweeen.

Na twee minuten stopt er een grote bus vol toeristen (waar wij oorspronkelijk blij mee waren dat we er niet in zaten). Zij hebben ons goed geholpen met de auto weer op de weg te duwen, wiel te vervangen en het achterwiel weer oppompen (er zaten allemaal stenen tussen de velg en de rubberen band). Vervolgens de moter starten en toen reden we maar weer terug naar Walvisbaai. Onderweg probeerden we Avis te bellen maar mijn balance was niet toereikend en Barney had geen bereik. Lekker zo! Bij een p-plaats een echtpaar gevraagd of ze hun mobiel mochten gebruiken. Wij Avis bellen of ze een oplegger wilden sturen om onze auto te komen ophalen zodat we het kunnen omruilen in Walvisbaai. Zij kwamen met een veel beter idee om meteen met een vervangende auto te komen. Avis is goed! Gelukkig maar want ik probeerde deze auto op de trailer te krijgen en toen kwam ik erachter dat de stuurstang van het voorwiel kapot was. Was gewoon doormidden...

Na ongeveer 3 uur wachten, kwam er inderdaad een truck met oplegger met een nieuwe auto aanrijden. Inmiddels hadden wij al heel veel aanspraak gemaakt en van aardige mensen water, lunch, fruit (gestolen / meegenomen uit het hotel) gekregen. Ja een ongeluk met je auto in Afrika hoort er nu eenmaal bij en dan helpen mensen je.
Na het papierwerk in de nieuwe polo (met een volle tank) weer op weg gegaan. Dit voelde wel even raar om weer achter het stuur te zitten. De auto raakte nog best wel vaak in een drift maar gelukkig niet meer zo erg als de die ene keer. We zijn toen veilig in Solitaire aangekomen. We hebben besloten om hier maar te blijven en de volgende dag maar verder te gaan. Barney vond het wel fijn dat ik toch bleef rijden en niet terug naar Walvisbaai wilde om daar bij te komen van de schrik. De rit naar Solitaire was best zwaar door de bergen heen en veel gravel met heel veel gaten in de weg. Barney vond dat ik rustig bleef en goed reed en dat ik niets aan dit ongeluk kon doen. Het vatte het samen met: ' You are a good guy to crash with!'.

In Solitaire onze tent opgezet en daar overnacht, sliepen we daar als twee crash-buddy's. Het is trouwens een heel klein plaatje waar een tankstation, lodge, camping, een winkel en wat huizen zijn. Niet meer niet minder. De zonsondergang was weer overweldigend!