Going home;(

Gisteren heb ik mijn laatste island hopping gedaan. Ik vind dat echt heerlijk om te doen, het is relaxed en afwisselend en je ziet veel van de eilanden. Deze keer weer in een limestone grot geweest en een landbrug gezien.

Vandaag ben ik vroeg uit El Nido vertrokken, tenminste dat was de bedoeling maar uiteindelijk ben ik in Puerto Princessa aangekomen. Stoffig en bezweet. Ga zo lekker een douche nemen en mezelf op een wel verdiende massage trakteren. Moet toch een aantal uur hier doorkomen want vanavond vlieg ik naar Manila. Ga daar waarschijnlijk midget wrestling kijken. Is dus Midget Boxing geworden en ik was de scheidsrechter. De rechter Midget heette Jonathan! en die heb ik dus laten winnen;)

Zat vandaag wel wat in de rats omdat gisteren mijn reservering van mijn vlucht naar huis niet meer bestond. Telefonisch kon ik Cathay niet bereiken en internet heb je natuurlijk niet in een van. Ik had al een Jaap gevraagd of in geval van ik bij hem zou kunnen slapen. Dit was natuurlijk prima en ik zou dan meteen naar een groot Nederlands feest mee kunnen. Klonk goed!

Gelukkig was mijn reservering vandaag wel bekend en heb mijzelf online ingecheckt! Voelt wel goed, kom ik op tijd aan in NL. Wel wat vroeg (rond 7 uur 's ochtends, vlucht CX271) dus als je vroeg wakker bent en het leuk vind om mij van Schiphol te halen, zou ik dat heel leuk vinden. 

Tot gauw!

Official Open Water Padi

Doordat een paar dagen op dezelfde plek ben geweest, heb ik lekker kunnen uitrusten. Heerlijk het enige wat ik moest doen, was op tijd bij de boot verschijnen voor island hopping. Behalve die ene dag want die heb ik heel anders besteed: heb mijn Open Water Padi afgerond.

 

Mijn oren waren weer in orde en wilde het eigenlijk wel proberen. De theorie en ervaring zit nu nog goed tussen mijn oren dus ik zou zo verder kunnen gaan op de dingen die Manu mij goed geleerd heeft. Dus heb een Padi school gevonden en uitgelegd dat ik alleen nog 2 duiken hoef te maken om mijn cursus helemaal af te ronden. Ook verteld over mijn oren en ze zeiden dat ik de volgende ochtend om 8 uur zou moeten komen en dan zouden ze alles doornemen. En alles bleek in orde te zijn! YES!

Maar ja, nu moest ik weer het water in en de herinneringen van mijn laatste duik kwamen wel weer boven. Was er wel een beetje nerveus onder want hoe zou mijn oor nu reageren? Ik heb dit ook aan OJ verteld want het is beter om boven water zo transparant mogelijk te communiceren want onderwater is dat verrekte moeilijk.

Dus ik heb mijn eigen gear assambled en we zijn toen in de boot gestapt. En daar ging in dan het water in.

Het afdalen langs het touw heb ik heel rustig gedaan. Voelde me niet helemaal op mijn gemak. Maar de afdaling ging goed en op een gegeven moment was het equaliseren goed gelukt. Toen hebben we nog een aantal verplichte oefeningen uitgevoerd. Ik moest toch laten zien wat mijn vaardigheden waren. Natuurlijk gingen die goed want ze waren me goed aangeleerd.

En toen begon de exploring. Wat ik niet wist, is dat er twee duikers mee gingen. De leraar en een fotograaf met beide een onderwatercamera. Dus van al het moois wat er was, zijn foto's gemaakt.

Tijdens de eerste duik zwom ik ook langs een hele school gele vissen, de naam ben ik even kwijt maar het beeld van hen niet.

Na de CESA weer aan boord geklommen en zijn we naar een strand gegaan voor lunch. Hier moesten we minsten 45 minuten wachten voordat de volgende duik gemaakt kon worden.

De volgende duik zijn we 46 minuten onder water gebleven en ook tot een diepte van 16 meter gekomen. Deze duik moest ik ook navigeren. Dit ging best goed, behalve bij het keren zat ik er 90 graden naast waardoor ik een vierkant wilde zwemmen. Gelukkig had ik snel door dat de omgeving toch wel helemaal nieuw was en dat er iets niet goed was.

Ja en toen kwam ik boven water en had ik laten zien dat ik het Open Water Padi waardig ben! YES! Toch gelukt naar al die moeite! MAnu nog bedankt!

Tour A & C at Bacuit Archipelago

Waarschuwing: Als je snel jaloers bent en het in Nederland slecht weer is, dan kan je dit bericht beter overslaan;)

Het is hier echt schitterend! Moeilijk te bereiken per land maar als je eenmaal bent dan ben je reis al lang  vergeten. De afgelopen 2 dagen ben ik gaan island hoppen in de Bacuit Archipelago. Dit is een gebied met allemaal eilenden voor de kust van El Nido. Het lijkt wel alsof iemand een handenvol met eilanden hier heeft neergegooid.

 
Zowel tour A en C heb ik gedaan, elke dag een tour. Goed principe. Om 9 uur verzamel je bij het kantoortje, wacht je tot de groep compleet is en dan  gaan je aan boord. De groep bestaat uit 6/8 personen. Wel leuk want op deze manier leer ik veel mensen kennen. Nu ik hier een paar dagen rond loop begin ik al best wat mensen te kennen.

Vervolgens vaar je naar een eiland en gaat de boot voor anker. Je kan dan naar het strand, gaat zwemmen of snorkelen. Inmiddels heb ik al best wel wat eilanden gezien en de een is nog mooier dan de ander.

Een paar wil ik toch in het bijzonder noemen: Secret Lagoon, Secret Beach, Helicopter Island en Matinloc Shrine.

Secret Lagoon is een kleine lagoon waar je alleen kan komen door een kleine opening in de lavarotswand. Eenmaal daar tref je de een lagoon aan die helemaal omringt is door rotsen. Op een gegeven moment was ik helemaal alleen in die lagoon en dat voelt fantastich. Om het ook vast te leggen heb ik mijn camera in een waterdichte tas gedaan en weer naar de lagoon gegaan. Helaas is het super moeilijk om op de foto vast te leggen wat ik in werkelijkheid heb gezien. Maar de foto zit wel in mijn hoofd.

Secret Beach is vergelijkbaar met de Lagoon alleen zit er dan ook nog een strandje bij. Hoe relaxed is dat. Op de terugweg ben ik wel gestoken door een jellyfisch. Jemig wat doet dat pijn! Heb dit nog nooit eerder meegemaakt en dat ik wil ook wel zo houden. Het lijkt wel of er met een heet en scherp voorwerp constant op mijn schouder wordt gedrukt. Niet tof. De volgende ochtend was het wel weg, gelukkig.

Op helicopter island waren er boxen waar zeeschildpad eieren in zaten. Op zich was er niets te zien omdat ze in het zand liggen maar ik vond het wel goed dat ze deze boxen plaatsen. 

Trouwens op Matinloc Shrine is er  een heuse kerk gebouwd. Het is een hartvormig eiland en waarschijnlijk zo bijzonder dat het nodig was om een kerk met allerlei beelden te plaatsen.

Rond het middaguur blijven we meestal wat langer op het eiland en wordt er voor iedereen een lunch gemaakt. Die heb je natuurlijk ook verdiend van al die energie die het genieten hier kost;)

Bij terugkomst nog even in de hangmat liggen en de laatste zonnestraaltjes mee pikken.

 Nog wat foto's voorals het nog niet duidelijk is hoe het er hier uit ziet;) Wel goed om te merken dat ik dacht dat het zondag was terwijl het al maandag was. Goed teken!

Roads and reward

Het is al weer even geleden dat ik geschreven heb, sorry, maar ben de laatste paar dagen druk bezig met vakantie vieren in El Nido. Het is hier zo mooi;)

Op de 17e ben ik naar El Nido gegaan. Dit was een ritje met veel deja vu's. Het begon al met dat mijn verkeerde hotel was opgeschreven dus ik heb lang gewacht, een aantal sms's geschreven maar geen respons. Uiteindelijk heb ik via de receptie toch een van met airco weten te regelen. Dit leverde me een vertraging van 4 uur op (was ik daarvoor zo vroeg opgestaan????).


Dus uiteindelijk vertrekt de van. Helemaal volgepropt met mensen en tassen. Gelukkig mocht ik voorin zitten dat betekend dus een eigen ventilator in je gezicht en been ruimte. Wat geslapen in het vannetje en wat gelezen met muziek erbij. Ergens in Roxas geluncht, en weer terug gegaan omdat iemand z'n ipop had laten liggen, en toch nog even van de verharde weg om langs het huis van de driver te gaan die de was ophaalde. Schoot lekker op zo! 

Over de weg gesproken, kreeg echt weer de beelden voor me te zien van de Fucking Road in Cambodja en mijn drift experience in Namibie (gelukkig zat ik zelf niet achter het stuur). Echt een groot gedeelte van de weg (280 km) is niet verhard. Je merkt o.a. daardoor dat de Filipijnen nog een derde wereld land is. 

Na ruim 6 uur en eigenlijk 10 uur na mijn oorspronkelijk vertrek kwam ik aan in El Nido. Had een cottage gehuurd in Viewdeck. Leek mij wel prima. Totdat ik de steile trap zag. Lekker ook dat nog.Maar na een lekker! koude douche en gerelaxed op mijn prive balkon met echt schitterend uitzicht, vergat ik al snel de rit.

Trouwens, wel heel erg fijn is het dat ik elke ochtend een sms stuur naar Rudy en een paar minuten later, komt mijn ontbijt eraan. Hoe relaxed is dat?


 Vooral toen in op het strand aankwam en zag hoe mooi dit dorp in de baai ligt. Beschermd door de hoge rotsen. De spanjaarden noemenden het niet voor niet El Nido wat Het nest betekent. De ondergaande zon was echt fantastich. Hier kan ik verder niets aan toe voegen. Zeker een goede beloning voor de moeite die het kostte om hier te komen.

Sabang and more...

Vandaag was weer een actieve dag en dat was heerlijk (behalve dat mijn wekker om 6 uur ging...;( ) Na mijn ontbijt stond het busje (met een heerlijk airco) al klaar. Als eerste gingen we naar de een bijzonder rots waardoor je naar boven kon klimmen. Voor dat je van het uitzicht kon genieten moest je er wel wat voor over hebben. Er werden helmen en handschoen uitgedeeld. Dacht dat dat wel een beetje overbodig zou zijn. Niets was minder waar. De klim naar boven was best moeilijk. De ruimtes waar je doorheen moest heel klein, alsof het voor Filipino’s gemaakt was. En de rots was heel scherp.

Ik weet niet precies wat voor een materiaal het was maar heb het al wel vaker hier gezien. Het uitzicht was heel mooi! En in de verte kon je al de rots zien waardoor de Sabang rivier loopt. En er werden verkoelende doekjes uitgedeeld. Wat een uitvinding!

Helaas was er geen lift naar beneden en moest dezelfde weg weer terug genomen. Dit vond ik eigenlijk nog moeilijker dan naar beneden. Na een verkoelend drankje even naar de CR. Die was hier wel heel bijzonder (gezellig?).

De volgende stop was het mangroven bos. Wat ze hier op Palawan goed doen is Eco-toerisme. Ze hebben door dat als je goed met de natuur om blijven gaan dat ze er dan het meeste voordeel van hebben (en ook het nageslacht). Zo heeft een mijnbedrijf geen licentie gekregen om hier mineralen uit de grond te halen. In Puerto Princessa (de schoonste stad van de Flipijnen) is het zelfs verboden om afval op de grond te gooien en krijg je boetes die zelfs tot een aantal dagen gratis accomodatie oplopen. Wat ik ook wel bijzonder vond om te horen, is dat Palawan en Borneo vroeger aan elkaar zaten. Vandaar dat de natuur veel op elkaar lijkt.

Ok, de mangroven bos. Echt bijzonder, vooral als je weet dat de bomen die ik zag wel tegen de 300 jaar aan zaten. Mangroven bossen zijn heel belangrijk voor de natuur want veel vissen leggen hun eitjes tussen de beschermende wortels en ze zuivere het brakke water. Hierdoor komt er schoon water de zee in waardoor het koraal weer goed kan groeien en weer een habitat voor veel vissen kan zijn. Ingenieus system. In het bos ook nog een monitoring lizard gezien een giftige slang…

Onze gids ging op de terugweg ook nog voor ons zingen. Wat wil je nog meer!

Oh ja, nog een bijzonder detail. Er werd ons na de bootrit een lokale lekkernij aangeboden. Houtworm met ui en knoflook. Yammie, goed dat ik vegetarisch ben. De houtwormen waren zo groot als een regenworm.

Hierna kwam het doel van vandaag in zicht. De Sabang underground river. Doordat het hier hoogseizoen is moesten we lang wachten voordat we aan de beurt waren. Dus er was voldoende tijd voor een lunch, strandwandeling en een duik. Daarna mochten we in de banka stappen. De zee was wel heel erg ruig waardoor de meiden van onze boot regelmatig een kreet lieten horen. Ik was eerder bezorgd dat mijn camera’s nat werden. Natuurlijk ging het goed maar soms hing de boot wel heel erg scheef.

Overgestapt op het land naar een nog kleiner bootje konden we eindelijk de ondergrondse rivier in. Dit was wel heel spectaculair. Vooral als je weet dat de rivier 8 km lang is. Voor de vele vleermuizen kan het waarschijnlijk niet langgenoeg zijn. Ook priester zijn gek op de grot want regelmatig zie je kruizen en een datum wanneer de grot gezegend is.

De grot is op het hoogste punt wel 65 meter hoog! Ook spreekt de grot tot de verbeelding omdat er veel figuren in de stalagnieten gezien worden. Zo heb je een sectie met groenten en fruit, bijbelse afbeeldingen en onder ander dieren. Op de foto kan je bijvoorbeeld een giraffe zien. De ondergrondse rivier staat op de lijst van Unesco en zit nog in de race om bij de 7 wereld wonders te behoren.

De terugrit verliep goed. Tijdens de boottocht genoten van het landschap. Echt dit zie je meestal alleen op plaatjes. Het is soms moeilijk om te beseffen dat je al dit moois nu in een keer heel makkelijk kan zien alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Met wat hulp van de zon wordt het zelfs nog een stuk mooier.

Eenmaal in PP aangekomen een welverdiende douche genomen. Het is wel koud water maar dat is juist wel verfrissend. Daarna mijn rit naar El Nido en de overnachting gemaakt. Dit schijnt de mooiste plek van Palawan en dus van de Filipijnen te wezen. Ik ben heel benieuwd…

Rice and sardinnes

Gisterochtend vertrokken uit het mooie Boracay;( Het is inderdaad een heel mooi eiland om te zijn maar gelukkig kan het nog mooier (schijnt). Weer vroeg op gestaan (aan echt goed uitrusten kom ik nauwelijks aan toe) om met de tricycle naar de port te gaan en daar met de boot naar Caticlan. Bij het inchecken moest ik natuurlijk weer extra betalen maar had geen zin in gedoe dus deed dat maar.

Het reisschema zag er als volgt uit, via Manila naar Puerto Princessa vliegen. In Manila nog geprobeert om een vlucht van El Nido naar Manila te regelen maar dit was bijzonder moeilijk, terwijl dit de place to be moet zijn. Weet nu  wel dat er twee maatschappijen op El Nido vliegen: Seair (3 x per week) en ITI (3 x per dag). De laatste zou wel interessant zijn om te nemen, ware het niet dat het niet mogelijk was om via de website een vlucht te boeken, bij een agent niet meer dan 5 dagen van tevoren (dus moet dan terplekke) en de kosten (schijnen soort prive vliegtuigen te zijn).
Zo merk je maar dat dit land nog niet helemaal op toeristen is ingesteld. Ook is het niet mogelijk om van Puerto Princessa (PP) een nachtbus er naartoe te nemen, terwijl het toch 6/9 uur rijden is.

In PP bij aankomst meteen maar de volgende activiteit geregeld: de ondergrondse rivier Sabang bezoeken. Volgens hun eigen zeggen een van de (7) wereldwonders. Werd natuurlijk door de chauffeur naar een travel agent gebracht waar ik standaard 10% korting kreeg. Wel mooi dat de chauffeur er ook beter van werd want hij kreeg een kilo rijst en een blik sardientjes. Toch fijn om te weten dat hij weer zijn gezin een goede maaltijd kan geven door mijn boeking.

In PP is het niet fijn om te zijn. Weer heel warm, veel verkeer en lawaai. Wilde in eerste instantie niet naar El Nido omdat ik dan weer verder moet maar deze stad dwingt me om te vluchten. Wat trouwens wel heel toevallig, stapte mijn hotel uit en wie zit daar in die tricycle: Katherina. Ik had haar ontmoet in Donsol. Ze had haar vriend opgehaald vanuit Manila en was direct hier naar toe gegaan. Il mondo e una pease.

Het is nu 's ochtendsvroeg en wacht op het busje. Het is nu prima uit te houden, lekker koel. Zo mag het de hele dag wel zijn... Vannacht ook gewoon de ventilater bij het voeteneind gezet om toch wat koeling te krijgen. Misschien is het toch niet zo'n gek idee om een airco kamer te nemen (als die al beschikbaar zijn....)

Beaches and beaches

Ik begin al aardig hier te wennen op dit eiland. Het is hier lekker relaxed en er zijn voldoende voorzieningen. Voor de afwisseling is dat wel fijn.

Gisteren na een lekker ontbijt genuttigd te hebben naar het strand gelopen. En daar zag ik Erik al proffesioneel aan zijn kite hangen en mooie baantjes maken. Natuurlijk wat actie foto’s gemaakt.

Daarna met de tricycle naar het noordelijke puntje van het eiland gegaan, naar Puka Shell Beach. Lekker strand was dit, vrij verlaten en uiteindelijk week een mooie zonsondergang. Ook weer gesnorkeld. Had die dag wel oordruppels gekocht en watten met vasaline. Had namelijk geen zin in meer gedoe met mijn oor. Dus gewoon weer op de oude manier mijn oor afgeschermd voor het water. Was wel cool, Erik had een compact camera die ook onderwater foto’s kan. Zag onderwater een hele mooi vis. Ik zag hem heel er moeilijk omdat hij net op een steen leek maar doordat het af en toe bewoog, viel hij op.

’s Avonds weer lekker naar White Beach gegaan. Nog een filipijnse delicatesse gegeten: Balut. Een eende ei dat zo bereid was dat er specifieke energieke krachten aan toe geschreven werden. Merkte er trouwens niet zoveel van.

Het huisje van Sas en Erik wel luxe en ik vind het heel fijn om gebruik te maken van hun laptop!

Aan het varen van Erik kwam vanmiddag abrubt een eind doordat de wind plotseling weg viel en hij daardoor stil kwam te staan. De val die hij maakte, was best wel ernstig. Doordat het eb werd stond er niet veel water en kwam Erik op de bodem terecht. Op zich niet zo heel erg maar wel als het bezaait is met zeeegels. Hij is net verzorgd en op de prekplekken van de zeeegel is warme azijn gedaan. Dit schijnt te helpen om de puntjes uit de huid te krijgen. Het is beter om ze rustig te laten zitten en ze vanzelf eruit te laten gaan dan ze geforceerd eruit te halen. Dit was bij een andere jongen gebeurt en die is naar Manila gevlogen om hulp te krijgen tegen bloedvergiftiging. Gelukkig is het met Erik lang niet zo ernstig en heeft hij ook nauwelijks pijn. Maar wel balen voor hem!

Beautifull Boracay

De landing op Caticlan was de meest schokkerige landind die ik ooit heb mee gemaakt. De landingsbaan schijnt ook heel kort te zijn waardoor het vliegtuit meteen goed in de ankers moest. Op zich paste dit wel bij de rest van de ochtend. Een guard die niet goed klok kan kijken maakte me al een half uur te vroeg wakker, gedoe bij het inchecken doordat ik 3 kilo teveel in mijn rugtas had maar als ik dit verplaatste naar mijn naar mijn handbagage hoefde ik niet extra te betalen. Terwijl ze niet controleerden of mijn handbagage over het limiet kwam. Maar dit alles lag niet aan mij hoor want ik was zeker niet chagrijnig.

In Cebu op het vliegveld mezelf maar op een goede cappuccino getrakteerd (kostte de helft van de prijs van het overgewicht (maar dat was gewoon een principe kwestie geworden)). Bij Caticlan allemaal kaartjes moeten kopen. Daar zijn ze hier dol op! Met een briefje van 500 pesos betaald en ik lette niet goed op zodat ik geen wisselgeld terug kreeg. Maar uiteindelijk wel gekregen.

Aangekomen op Bulabog Beach opzoek gegaan naar Sas en Erik. Moet toegeven dat deze baai er echt super goed uit ziet. Dit schijnt ook de beste plek op de wereld te zijn voor kitesurfen.


Samen geluncht alsof het de normaalste zaak van de wereld is om elkaar hier op deze manier te treffen.

Die middag zijn we naar Baling-Hai beach gegaan. Dit is met stip het mooiste strandje wat ik ook gezien heb. Heel idyllisch! Mooi blauw water, bijna wit strand, indrukkenwekkende rotspartijnen en een barretje waar je heerlijk koud bier kon krijgen. Wat wil je nog meer! Eigenlijk was het een heel romantisch strandje, ware het niet dat ik er met de verkeerde vrouw was;). Wel lekker gesnorkeld!

 
 
Die avond lekker gegeten op White Beach. Dit is eigenlijk hetzelfde principe als Alona beach alleen dit is veel meer toeristische. Aan de praat geraakt met wat engels die weer een goede tip hadden om mijn laatste avond in Manila door te brengen.

Vanochtend, heb ik heerlijk uitgeslapen! Tot dat de warmte mij wakker maakte. Het bleek dat de electriciteit op dit deel van het eiland was uitgevallen (gebeurt wel vaker bleek). Hierdoor waren ook mijn 2 fans gestopt met blazen. In het donker een douche genomen en voorzicht op de wasbak geleund om mijn voeten schoon te maken. En toen gebeurde het! De wasbak zat al niet goed vast maar de stevigheid die ik nodig had om even op één been te staan was te veel. Met een oorverdovend lawaai kletterde de wasbak op de harde grond. Wat een hele magnifieke 3D puzzel opleverde. Het kleine stroompje met water dat uit de leiding bleef komen maakte het beeld wel helemaal compleet. Shit. Deze dag begint ook al goed.

Zit nu in de luxe kamer van Sas en Erik te typen. Wel relaxed zijn hebben een eigen kleine laptop meegenomen. Kan ook mooi weer een backup maken van mijn foto’s. Ga zo maar weer eens naar strand toe, kijken of er nog wat te beleven valt. Het gaat trouwens goed met linker oor, alleen nu is mijn rechter oor ontstoken, blijf zo wel lekker bezig!

Goodbey Bohol

Na het laatste ontbijt te hebben genuttigd bij Bohol Divers Resort ben ik achterop de motor gestapt van mijn chauffeur Henry. De vorige dag had ik al geregeld dat er iemand klaar zou staan dus dat ging lekker soepel. Doordat ik die dag de fast boot naar Dumaguete (Negros) zou nemen, zijn we eerst naar de pier gereden en daar heb ik alle kaartjes ed. geregeld. Na mijn tas in een locker achtergelaten te hebben toch maar een deal gemaakt dat Henry de hele dag mijn chauffeur zou zijn. Ik voelde me toch niet helemaal zeker om alleen op die motor te zitten daar komt nog bij dat ik de weg niet zo goed weet dus dan zou ik zelf veel moeten uitzoeken. Als iemand anders dat beter kan dan graag!

Als eerste zijn we naar Chocolate Hills gegaan. Dit zijn kleine heuveltjes die voornamelijk ‘bruin’ zijn en daardoor de naam chocolate hebben gekregen. Toen ik ze zag, had ik er wel andere associaties bij….

Wel grappig om deze heuvels te zien. Gedurende tientallen duizenden jaren zijn ze ontstaan. Eerst was dit zee en door ophoping van koraal en schelpen zijn de heuvels (onder water) gekomen. Door het omhoog komen van de zeebodem, zijn ze droog komen te liggen. Door de regen dat altijd een beetje zuur is, is het koraal en de schelpen dat gemaakt is van onder andere calcium er een reactie ontstaan. Het resultaat is dat dus deze heuveltjes in het landschap zijn gekomen.


Tijdens het afstappen van de motor heb ik ook ontdekt dat je het beste aan één kant van motor (links) kan afstappen. Heb nu namelijk een mooie brandvlek om mijn rechter kuit. Maar ik ben niet de enige die deze mooie brandplekken heeft. Het ziet er nu (13-4) al een stuk beter uit en gelukkig heeft het niet veel pijn gedaan. Samen met Henry aan de kant van de weg geluncht. Dat gaat als volgt: er staan allemaal pannen/potten met gerechten en je hoeft alleen maar aan te wijzen wat je wil en ze scheppen het voor je op. Detail een lunch voor twee personen inclusief cola kost 1,5 euro. 

De volgende stop was de butterfly farm. Er schijnen iets van 700 verschillende soorten vlinders te zijn waarvan er zelfs 300 voorkomen op Bohol en dat terwijl het een klein eiland is, dit maakt het wel weer bijzonder. Een gids heeft mij rond geleid en alle stadia van ei tot doodgaan uit gelegd. De gemiddelde levensduur van een vlinder is ca. 24 dagen.

Onderweg naar de volgende stop, ja het was wel een touristische dag voor mij maar wel heel leuk om dit allemaal te zien!, bij een manmade Mahoniebos gestopt. Het bleek dat je daar absoluut foto’s van moest maken. Na dat de Koreanen weer in hun busjes waren gestapt, kon ik rustig op de foto worden gezet.

Aangekomen bij het Loboc Forrest Camp, kon ik wat dieren die in gevangenschap leefden zien. Ik had niet het idee dat de beesten er een goed bestaan hadden. De main attractie was toch zeker de tarsier, een insect oogachtig aapje. Schijnt de kleinste soort aap ter wereld te zijn. Het zijn nachtdieren dus overdag hingen ze rustig aan een boom en kon je makkelijk er een foto van maken. Ik vond het wel heel schattige beestjes. Al je goed kijkt, dan lijkt ze wel een beetje op die Gremlins.

Ergens gestopt om wat te drinken en de Bohol river bekeken. Ja, de natuur is hier erg mooi. Op dat moment kwamen er net een paar kinderen langs en die vroegen of ik een foto van hun wilde maken. Tuurlijk wilde ik dat wel. Ik had verwacht dat ze de foto ook wilden zien maar blijkbaar vonden ze dat helemaal niet belangrijk.

Als laatst stop de grootste in gevangenschap levende python bekeken. Dit beest is ca. 200 kilo en ruim 7 meter lang. Het eet 1x per maand en dan eet het een biggetje van 50 kilo op. En dan is het wel weer voldoende om er 4 weken op te leven. Wel bijzonder dat de bek van de slang zo groot is dat het om de hele varken past.

Toen weer terug naar de pier en de fast boot genomen naar Dumaguete. Het was trouwens heerlijk zo achterop de motor. Ook al reden we soms 80 (ja, zonder helm) dan voelde dat nog steeds alsof iemand met en warme fohn in je gezicht blies!


Op deze boot wat fransen ontmoet waarmee ik ’s avonds nog een hapje gegeten heb. Op zich wel relaxed want als je één nacht ergens blijft is meestal moeilijk om mensen te ontmoeten. Toch iets te laat naar bed gegaan voor een wake-up call van 5 uur;(