Op de 17e ben ik naar El Nido gegaan. Dit was een ritje met veel deja vu's. Het begon al met dat mijn verkeerde hotel was opgeschreven dus ik heb lang gewacht, een aantal sms's geschreven maar geen respons. Uiteindelijk heb ik via de receptie toch een van met airco weten te regelen. Dit leverde me een vertraging van 4 uur op (was ik daarvoor zo vroeg opgestaan????).
Dus uiteindelijk vertrekt de van. Helemaal volgepropt met mensen en tassen. Gelukkig mocht ik voorin zitten dat betekend dus een eigen ventilator in je gezicht en been ruimte. Wat geslapen in het vannetje en wat gelezen met muziek erbij. Ergens in Roxas geluncht, en weer terug gegaan omdat iemand z'n ipop had laten liggen, en toch nog even van de verharde weg om langs het huis van de driver te gaan die de was ophaalde. Schoot lekker op zo!
Over de weg gesproken, kreeg echt weer de beelden voor me te zien van de Fucking Road in Cambodja en mijn drift experience in Namibie (gelukkig zat ik zelf niet achter het stuur). Echt een groot gedeelte van de weg (280 km) is niet verhard. Je merkt o.a. daardoor dat de Filipijnen nog een derde wereld land is.
Vooral toen in op het strand aankwam en zag hoe mooi dit dorp in de baai ligt. Beschermd door de hoge rotsen. De spanjaarden noemenden het niet voor niet El Nido wat Het nest betekent. De ondergaande zon was echt fantastich. Hier kan ik verder niets aan toe voegen. Zeker een goede beloning voor de moeite die het kostte om hier te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten