Pulau Tioman: beaches, snorkling, turtles and pesticide

Om 6.30 uur zaten we al in de bus richting Mersing (Maleisië). Het ritueel bij de grensovergang doorlopen en een paar uur later namen we de ferry naar Pulau Tioman, een eilandje aan de oost kust van Maleisië. De ferry heeft ons bij het dorpje Salang afgezet. Wat een paradijs is het hier! Je kent het wel witte stranden, palmbomen en een strak blauwe zee.

Op dit moment zitten we in het restaurant van resort Salang Sayang. Vanochtend zijn we naar dit resort gegaan. Hier was het beste strand en we konden een hutje gelijk aan zee krijgen Het aantreffen van een kakkerlak in de douche van de hut bij onze vorige resort, net nadat we het nieuwe resort hadden geregeld, bevestigde dat onze switch een goede keuze was.(NB. Deze kakkerlak had ik in een glas gevangen en op de veranda gezet, drie dagen later stond het er nog (!)). Vandaag hebben we weinig gedaan. Beetje gelezen, in de zee gezwommen en gesnorkeld, geslapen. Kortom heerlijk gerelaxt. Het lijkt er ook op dat we dit nodig hebben. De afgelopen dagen hebben we zoveel gereisd en gedaan, dat deze oase als een welkome afwisseling voelt.

De dag erna ook niet zoveel gedaan. Weer lekker ontbeten bij Ella’s place, op het heetst van de dag in de schaduw een post op mijn blog gezet (ging traag) wat gegeten, gedronken, beetje bijgekleurd en dat was het eigenlijk wel. De volgende dag hadden we toch zin om wat te doen en hebben we een snorkeltour geboekt naar Coral Island. Dit was een hele goede keus!

We hebben een aantal stops gemaakt en de ene plek was nog mooier dan de andere. De plek die mij het meest is bijgebleven was bij een aantal hele grote rotsblokken in zee. Koraal in allerlei verschillende kleuren en vormen, vissen van kleintjes tot hele grote papegaai vissen met alle kleuren van de regenboog, soort potloodachtige vissen, anemonen met Nemo-visjes, gewoonweg schitterend. Het zicht onderwater was ook heel goed. Eigenlijk moet je het zelf zien, om het te beschrijven doe ik al het moois toch tekort.

Bij een van de stops, kwamen we aan bij een verlaten strand en werden we verwelkomd door een handvol monitor lizards. Bijzondere beesten! 

Ze kwamen uit het struikgewas, waarschijnlijk op zoek naar voedsel dat mede snorkelaars bij zich hebben. Wat opviel is dat ze ook helemaal niet bang voor mensen waren. Ze kamen akelig dichtbij. Groot waren ze ook. Maar niet groter dan degene die in de buurt van ons resort zat, die kon je beter een monster lizard noemen.

Die avond had J geluk en zagen we ook apen in het wild. Zij waren er op uit om eten uit een vuilnisbak te vissen. Natuurlijk hebben we ze weggejaagd en de deksel weer op de bak gedaan. Het was eigenlijk niet goed om op deze manier wilde apen te zien maar J haar dag kon niet meer stuk.

Pulau Tioman is groter dan alleen het dorpje Salang dus zijn we de volgende dag (soms weet ik helemaal niet meer welke dag of datum het is…) met een snel bootje naar Tekek gevaren en hier een 4x4 taxi genomen die ons naar de andere kant van het eiland bracht. Deze plek heet Juara. Weer een schitterend strand, groter ook, en volgens de LP zou je hier ook kunnen golfsurfen. Maar dat zat er nu niet in. Tijdens de Moesson zijn er grote golven en helaas voor het surfen is die periode net afgelopen.

Het leek wel of het op Juara veel heter was dan Salang, dus zijn we lekker in het restaurant gebleven. Hier hebben een plan gemaakt voor de laatste week van onze vakantie. Ja, we waren er zeker van dat we naar Pulau Perhentian (zouden) gaan. Ik kan nu wel zeggen dat dit toch niet zijn gaan doen. Op dit moment zitten we in een bus om vervolgens het vliegtuig naar een andere bestemming nemen. Maar dat wisten we toen nog niet.

Wat bijzonder is aan Juara is dat er een Turtle Sanctuary is. Wij hebben twee fietsen gehuurd en zijn ernaar toe gegaan. Het fietsen was trouwens wel lekker. Heerlijk windje om je heen en zelf kunnen bepalen waar we naartoe gingen en het ging sneller dan lopen. Bij de Sanctuary eerst een presentatie gekregen over de facts en figures. Dat het niet goed ging met het voorbestaan van schildpadden wist ik, maar zo erg. Door toedoen van mensen overleeft maar 1 op de 1000 schildpadden. Vooral voor volwassen schildpadden is de mens de grootste vijand. Voor veel roofdieren zijn volwassen schildpadden te groot om een prooi te zijn. We kregen ook nog tips om het welzijn van de schildpadden te bevorderen. Naast het zorgvuldig omgaan met afval kregen we ook de tip om ’s avonds het licht uit te doen op je veranda. Door alle verlichting gaan namelijk minder schildpadden het land op om eieren te leggen. En dat is jammer omdat schildpadden niet vaak eieren leggen. Vanaf hun 30^e levensjaar komen ze om de 2-3 jaar terug naar het strand waar ze zijn geboren om eieren te leggen. Als ze gestoord worden of last hebben van de verlichting, kan het zijn dat ze hun eieren in zee lozen. Deze eieren komen niet uit.

Op het Sanctuary hadden ze ook een schildpad van drie jaar oud. Bij het uitzetten van een nest jonge schildpadjes kwamen ze erachten dat hij blind was omdat hij als enige schildpad in plaats van naar de zee, in rondjes op het strand bleef lopen. Bij inspectie bleek hij geen ogen te hebben. De mensen van het Sanctuary hebben zich toen over Jo de blinde schildpad ontfermd. Hij zat in een basin waar je hem ook op zijn schild mocht aanraken en foto’s van hem mocht maken. Er werd goed voor hem gezorgd want hij was op zijn 3 –jarige leeftijd al net zo groot als eentje in het wild van 5/6 jaar.

Na deze educatieve activiteit was de zon al aan het dalen en was de temperatuur goed om nog een duik in de zee te nemen. Ff genieten van de natuur! Op een gegeven moment zie ik in de verte een man met een soort bladblazer aan de gang. In plaats van lucht kwam hier een grote rook wolk uit. Echt veel rook kwam er uit dat ding. Het leek wel of de bomen en de resorts daar in de fik stonden. Ook het strand bespoten ze. Toch wel vreemd! Dus ben ik naar het tourist information gegaan om te vragen wat ze nu doen. Bleek die man gif te spuiten tegen de insecten, muggen en zandvliegen (ja, die zijn er helaas zeker op Tioman!). Vervolgens ben ik naar de mensen gegaan die aan het spuiten waren om te achterhalen wat ze precies aan het spuiten zijn. Bleek dit pesticide te zijn. In Nederland is dat spul heel verboden omdat het heel slecht is voor de gezondheid van mensen, vooral voor kinderen, ouderen en zwangere vrouwen. En dat spuiten ze gewoon rond ons heen (achteraf bleek dat ze dit drie keer per week doen). Hier gingen we niet blijven. Een kwartiertje later zaten we in de taxi op weg naar Tekek. Weg van die gifbende en snel!

Vanuit Tekek zijn we de volgende ochtendvroeg met de ferry naar Mersing gegaan. Hier de bus genomen naar Kuantan. Daar aangekomen een internetcafé ingedoken, wat tickets geboekt en nu zitten we in de bus naar KL zodat we morgen naar onze nieuwe bestemming kunnen gaan.

Singapore: shopping & food

In Miri hebben we in een goed hostel ingecheckt. J wordt steeds beter in goede slaapplaatsen voor ons vinden via tripadvisor. Over Miri valt niet veel te vertellen, we moesten hier de tijd doden voordat we naar Singapore gingen. J heeft nog hele mooie sieraden in de Arts& Crafts market gekocht. We wilden eigenlijk rechtreeks op Singapore vliegen maar dat bleek op dat moment niet mogelijk. De Maleisiers hadden vakantie en alle vluchten naar Singapore zaten vol. Dus hebben we uiteindelijk een vlucht naar Johor Bahru (JB) geboekt en daar overnacht. JB ligt in Maleisië tegen de grens met Singapore aan. De volgende ochtend zijn we vroeg met de taxi naar de grens gegaan.

Hier kwamen we aan bij een heel groot complex, de grens overgang. Nog nooit zo’n groot gebouw gezien dat als grenspost fungeerde. Achteraf was het ook niet gek omdat hier zoveel mensen de grens over gaan. Het was gewoon een fabriek waar mensen aan de ‘lopende band’ over de grens gingen. Veel mensen uit Maleisië werken in Singapore. Na de exit stamp, konden we een bus nemen die ons naar de Singapore grens bracht. De bus deed er ruim 5 minuten over om de brug naar Singapore (is een eiland) te overbruggen. Bij het volgende complex mochten we weer uitstappen om vervolgens in een hele lange rij voor de douane te wachten. We werden grondig gecheckt en goed bevonden om het land binnen te gaan, dit werd bezegeld door een nieuwe stempel. Weer in een bus gestapt en die bracht ons naar Queen street station. We hadden al een hotel geboekt, wat nog best lastig was door de vakantieperiode. Ik had zelfs nog een tweet de wereld in gestuurd voor suggesties. Na een half uurtje lopen waren we bij ons hotel. En net als in Brunei hadden we een luxe hotel op een goede lokatie!

Die dag hebben we heel veel gedaan. Het duurde allemaal wat langer dan we hadden verwacht om de grens over te gaan dus hadden we het gevoel dat we wat moesten inhalen. We hebben het advies van de LP opgevolgd en zijn, met de MRT, naar de botanische tuinen gegaan. Dit bleek een openbaar park te zijn wat heel goed onderhouden was en er goed uitzag. 

Aangrenzend was de Orchard Garden. J vond het hier fantastisch! Een verrassing voor me, want ik dacht dat ze niet van orchideeën houdt. Maar het blijkt dat ze orchideeën in een potje op de vensterbank gewoon niet mooi vindt.Daarna wat gegeten in Holland Village, natuurlijk mocht de molen niet ontbreken.

De zon begon al wat de te dalen dus zijn toen zijn we snel, met een paar keer overstappen met de MRT en bus, naar de Henderson Waves gegaan (ook een LP highlight). Dit is een loopbrug die twee parken met elkaar verbindt en architectonisch verantwoord is ontworpen. Bijzonder is ook dat je op 36 meter boven het altijd razende verkeer kan lopen. 

Hierna had ik het wel gehad met parken en toen zijn we Chinatown ingegaan. Het was heel leuk om de dag hiermee af te sluiten. Lekker wat gegeten en gedronken en leuke dingen voor thuis gekocht. Eenmaal in het hotel aangekomen waren we kapot en sliepen we binnen no-time.

Na een lekker en uitgebreid ontbijt zijn we naar het Changi Museum gegaan. Dit is een oorlogsmuseum dat een goed beeld geeft van de Japanse bezetting tijdens WOII. Ik vond het intens om de (gruwelijke) verhalen te lezen. Het verraste mij dat de Nederlanders (ook) nog geprobeerd hebben om vanuit Sumatra de Japanners buiten Singapore te houden. Helaas lukte dit niet, mede omdat onze vliegtuigen niet in het donker konden vliegen.

Orchard road was de volgende plek van Singapore die we bezochten. Het schijnt dat Singaporesen houden van shoppen en eten. Shoppen kunnen ze in deze wijk zeker. De een na de andere shoppingmall kom je hier tegen. Voor alle denkbare winkelaankopen kun je hier slagen. Wij zijn hier niet gaan shoppen maar lekker relaxed naar de film (John Cartner 3D) gegaan. We vonden het heerlijk om eens vermaakt te worden en niet steeds met je neus in de LP of en kaart te zitten op zoek naar die ene plek. Het regende toen we buiten kwamen en daardoor gingen we in een andere luxe mall schuilen. 

Hier ontdekte J een Taiwanees restaurant dat in 2010 een Michelinster had gekregen en volgens de New York Times een van de beste 10 restaurants ter wereld was. Jammie, wat hebben we hier lekker gegeten. We hebben een aantal dumplings besteld. Dit zijn een soort snacks gemaakt van deeg met een vulling die vervolgens gestoomd of gefrituurd zijn. De lekkerste was eentje met een kokos buitenkant en pinda vulling. Heerlijk!

We konden Singapore niet verlaten zonder ook in Little India geweest te zijn. Deze buurt leek inderdaad op India. Waar de rest van Singapore schoon is, was dat hier niet. Ook waren er overal mensen en met name in Mustafa Market dat 24 uur per dag open is. Onze laatste S$ hier uitgegeven en hiermee kwam onze laatste dag in Singapore op het eind. Singapore de stad van shoppen en eten, en dat hebben dan ook maar gedaan!

Exploring Bandar Seri Begawan

We zijn net ingecheckt in een luxe hotel in BSB (Bandar Seri Begawan) de hoofdstad van Brunei. Dit is niet echt meer een backpackers place te noemen;-). De hele dag zijn we onderweg geweest van 7 tot bijna 5 uur….en dan wordt je ontvangen met een moesson regen. Eerst de bus naar Menumbok, toen met een klein speedbootje naar het eiland Pulau Labuan om vervolgens 1^e klas naar Brunei te varen. 
Was wel grappig, de terminal op het eiland leek net op die van een vliegveld (met departure hal en douane) alleen stapte je in een boot in plaats van een vliegtuig. Aangekomen in Muara en daar de bus genomen naar BSB.

Die avond heb ik J een verrassingsavond bezorgd. Doordat ik de stad al wat verkend had, wist ik hoe het hier werkte. We zijn wat door de stad gelopen om uiteindelijk bij de boulevard uit te komen. Hier zijn we in een lokale speedboot (water taxi) gestapt en die heeft ons naar Kianggeh Food Court gevaren. Daar hebben we heerlijk gesmikkeld. Met uitzicht op de rivier Sungai Bruei en Kampong Ayer. 

Dit is het grootste dorp op het water ter wereld. Er wonen meer dan 20.000 mensen verdeeld over 28 deeldorpen. Alle denkbare voorzieningen hebben ze daar: scholen, moskeen, winkels, vuilnisophalen, politie & brandweer en dus ook (water) taxi’s. Op het vaste land zijn daarentegen heel weinig taxi's. Op de circa 400.000 mensen die in Brunei wonen zijn er 47 autotaxi's. Dit is ook niet verwonderlijk omdat de regering auto-aanschaf subsidieert (!). En dat zijn geen milieuvriendelijke. Afgezien dat je hoge boetes krijgt voor het gooien van afval op straat (1^e vergrijp B$ 100.000 = 60.000 euro) doen ze niet aan afvalscheiding. Ze wilden m’n oude horlogebatterijtje gewoon bij het vuilnis gooien, nou ik gooi het wel in Nederland weg.   

BSB is trouwens een rustige stad (260.000 inwoners). Het lijkt eerder een dorp dan een hoofdstad. Binnen 1 dag kan je bijna alle hoogtepunten gezien hebben. Verder is het schoon, stil en veel bling-bling. Er blijkt voldoende goud voor handen te zijn in dit oliestaatje. De Omar Ali Saifuddien Moskee is daar een goed voorbeeld van. Kosten nog moeite zijn gespaard. Tapijten uit België, glas uit Engeland, marmer uit Italië, hier komt de architect ook vandaan. Kosten US$ 5 miljoen, maar dan heb je ook wat!

De tweede dag hebben we een tour uit de LP gevolgd, beginnend bij het Royal Regalia Museum, de stoeprand was hier zelfs van graniet. In dit museum staan allemaal voorwerpen gebruikt bij de kroning van de Sultan. Ook staan er veel cadeaus die de Sultan heeft gekregen. Nog meer (nutteloze) bling-bling dingen. In de middag hebben we de watertaxi naar de watervillage genomen. Dit was heel leuk! Ik had een soort krottenwijk op het water verwacht maar niets was minder waar. Er werden zelfs hele moderne woningen gebouwd (op betonnen palen) (of ze hier aan ketensamenwerking doen, weet ik niet). 

Alle huizen zijn verbonden met een netwerk van loopplanken. We hebben hier lekker rond gelopen en van alles gezien toen we op weg waren naar een moskee op het water. De middag lekker afgesloten met een boekje op de boulevard.

Vanochtend zijn we nog naar het Brunei museum gegaan. Volgens de LP was de gas&olie tentoonstelling verassend interessant. Ik vond het meer een promo tentoonstelling van Shell. Met de taxi weer terug naar het hotel, uitgecheckt en nu zitten we in de bus naar Miri (Maleisië). J ligt naast me lekker te slapen terwijl ik mijn blog bijwerk. We zullen ongeveer 4 uur onderweg zijn en dan ligt rustige en ontspannen maar toch interessante Brunei weer achter ons. 

Relaxen op het resort

De volgende dag begonnen met een heerlijk ontbijtje op een terrasje om de hoek en dat zonder te klimmen of te dalen. Elke spier in mijn benen deed zeer. Traplopen ging als een oud mannetje. Gelukkig stond deze dag in het kader van de R van Relax. De taxi bracht ons naar Langkah Syabas Beach Resort in Kinarut waar we binnen no time onder de palmbomen aan het strand lagen met uitzicht op de zee met hier en daar een eiland. Tevreden.

‘s Avonds voor maar liefst 1 RM  met een busje naar het centrum gegaan en daar bij een lokaal restaurant gegeten. Het bestellen ging wat lastig omdat wij niet zo goed Bahasa spreken en zij geen Engels. Het resultaat was overigens erg goed. In geen dagen hadden we zo goed gegeten: Nasi Goreng Pataya.

De volgende dag stond er alweer een busje voor ons klaar om ons naar een Wildlife park in Lok Kawi te brengen. Orang-oetans, olifanten, tijgers, gibbons, beren, vogels, slangen, tarsiers. Noem het maar op, alles wat in deze contreien in het wild leeft, was hier te zien. 

Er was ook nog een Animal show. Ben hier de uitdaging aan gegaan met de orang-oetans om te zien wie er sterker is. Nou, gigantisch verloren! We kregen allebei een kokosnoot en hiervan moesten we de schil eraf halen. De orang-oetan deed dit op z’n gemakje terwijl het mij nauwelijks lukte.

Voor de terugweg wilden we zelf voor ons transport zorgen. Dit ging redelijk. Na een tijdje langs de kant van de weg te hebben gelopen, vroegen we aan twee jongens op brommers in ons beste Bahasa of we de goede kant op gingen. Nee, dus. Hmmm. Geen probleem, stap maar bij ons achterop. En zo werden we getrakteerd op een leuke, verkoelende rit achterop de brommer. Vervolgens hadden we nog twee busjes nodig om bij ons Resort te komen. Dit was een verrassend en leuke ervaring. De middag aan het zwembad verder doorgebracht. Morgenvroeg gaat de wekker weer vroeg want dan gaan we naar Brunei! #zinin

Mountain Kinabalu

De klim van de berg begon goed. Een Australisch stelletje vond het geen probleem om de gids te delen. En toen werden we naar het begin van de klim gebracht en begon de klim pas echt (hoogte 1866 m). De eerste drie kilometer ging goed, beetje met kletsen met de anderen. Inmiddels was het groepje gegroeid met een net-getrouwd Brits getrouwd stel. En van onze gids was ik Bahasa Malaysia aan het leren. Grappig, er kwamen weer veel woorden naar boven van mijn taxi-Bahasa Indonesië taaltje.

De meters daarna waren zwaar! Om de 500 meter stond er een bordje om aan te geven hoe ver we waren en het duurde soms veel te lang om er weer eentje tegen te komen. Ik had ook veel te veel spullen in mijn tas zitten dus heb wat aan onze gids Rin gegeven. Die beklom deze berg drie per week en had geen enkel probleem om een paar extra kilo naar boven te brengen. Onderweg kwamen we ook veel porters tegen die voorraden van en naar Laban Rata Resthouse brachten. Eentje had zelfs een pakket van 52 kilo op zijn rug en dat op zijn Adidas Kampung. Respect hoor!

Na bijna 6 uur aan een stuk door te hebben gelopen kwamen we eindelijk aan bij de resthouse. Ik was kapot! En omdat we nog een paar moesten wachten op het avondeten, konden we allemaal nog ff een tukkie doen. Maar mijn bed stond nog wel bijna 200 lange en zware meters verder. Hmmm.

De wekker ging om 1.40 uur. Ik kon niet echt zeggen dat ik geslapen had. 2.00 uur aan het ontbijt en 2.30 uur begon het laatste deel van onze klim naar de top van de berg. Nog 800 meter klimmen over een afstand van 2.7 km. Het was donker maar de volle maan scheen goed bij. Het uitzicht was ook verbluffend. Een lucht vol sterren en in de verte zag je de lichtjes van KK.

Ook al was ik zo verstandig om het hoogst noodzakelijke mee te nemen, viel de klim me vies tegen. Veel trappen, zelfs een stuk via een touw omhoog klauteren. Het werd steeds kouder en lucht ijler. Soms moest ik wel een halve minuut op adem komen om vervolgens weer een paar stappen te doen. Onze gids sloeg alles rustig gade en wachtte geduldig op de laatste van de groep. Het laatste stuk naar de top was heel zwaar. Het touw was er niet en ik moest echt over de rotsen klauteren. Mijn hoofdlamp gaf net dat extra licht om te kijken waar ik precies mijn voeten neer kon zetten.

De top van Mountain Kinabalu bereikten we 3,5 uur later. Het was iets voor zessen. We waren de tweede groep die aankwam. Blijkbaar veel mensen ingehaald. Wat voelde het goed om de top te bereiken. Dit moment moest natuurlijk vastgelegd worden!

Het wachten begon om de zon te zien opkomen. Al mijn kleren had ik inmiddels aangetrokken. De temperatuur was er onder het vriespunt en de gevoelstemperatuur op het niveau van de Elfstedentocht. Het was een beetje bewolkt maar die wolken hielden de zon niet tegen!

De terugweg was leuk. Je kon nu goed zien waar je allemaal gelopen had die nacht. Onze gids liet ons van alles zien. Hij legde ook uit dat deze peak om het 1 RM biljet staat. Ook wist hij precies waar er vlees etende planten groeiden. Weer aangekomen bij de resthouse een licht tweede ontbijtje genuttigd en toen met volle bepakking weer naar beneden. Het was inmiddels lekker warm. Met het weer hadden we erg geluk, het heeft nauwelijks geregend.

De 6 km naar beneden begonnen goed maar werden op een gegeven moment ook zwaar. De 500 meter bordjes kwamen weer heel langzaam voorbij. Ons tempo was weer goed te volgen door onze gids. Hij had nu een grote zak op zijn rug. Ik was toch wel benieuwd wat dit was. Op de heenweg had hij verteld dat gidsen afval dat ze zien mee naar beneden moesten nemen. En dat was ook wel te zien. Haast geen afval langs te de route. En ja, hij had ook afval meegenomen. 11 kilo aan lege blikjes uit de resthouse. Hij had er 2RM per kilo voor betaald en zou er 2,5 RM voor krijgen bij inlevering. Dus voor iets meer dan 5 RM liep hij met zo’n gewicht op zijn rug naar beneden.

De vreugde was groot toen we de Timpahon Gate bereikten! We hadden het gehaald! 8,7 km gelopen, ca. 3 gedaald in bijna 7 uur. Kapot maar heel tevreden. De oorkonde voelde ook als een prijs. 

 

‘Sir, they want to challenge you’

De volgende ochtend zijn we vroeg op pad gegaan. De taxi stond al voor ons klaar die ons naar het vliegveld zou brengen. Ons hostel Number 8 lieten we daarmee inclusief de rat achter ons. Een paar uur later landen in we in Kota Kinabalu, Borneo. J had een goed, schoon, betaalbaar hotel voor ons gevonden, Eden 54. Zeker een aanrader als je in de buurt bent. 

Kota Kinabalu is op zich niet een hele mooie stad. Het is tijdens WOII twee keer gebombardeerd en dat heeft de stad geen goed gedaan. We zaten in een gebied met allemaal banken en zelfs een supermarkt met Valet-parking. Zo iets heb ik nog nooit gezien. Wel een pluspunt is dat het aan de Zuid Chinese Zee ligt en op het terras kan je de zon in de zee zien ondergaan. En de nightmarket is gezellig om overheen te lopen om te kijken wat ze er allemaal verkopen.

De volgende dag met een minibusje (2 uur)  naar HQ Kinabalu National Park en in dit park ligt de beroemde Mountain Kinabalu (4095 m.). Het park was goed verzorgd, ingecheckt de nodige informatie gekregen en heel luxe met een busje naar het hostel gebracht. De dorm was voor 6 personen maar er waren geen andere gasten. Dus een privé dorm;-)

Veel was er niet te beleven en tijd om te slapen was het nog niet dus maar een rondje gelopen op het terrein. Totdat ik het geluid hoorde van het kletsen van veren shuttles uit een wat groter gebouw. Ik naar binnen, blijken daar 3 badmintonbanen in te zitten waarop allemaal Maleisische mannen aan het spelen waren. Eentje kwam meteen naar me toe en vroeg of ik wilde mee spelen. Tuurlijk wil ik dat! Of ik ook kan spelen? In NL speel ik elke week. Ok! Kies maar een racket uit.

Heren dubbel gespeeld met een volstrekt onbekende partner. Maar dat ging wel goed. In twee sets hadden we gewonnen! Dat bleek niet onopgemerkt bij de andere spelers. ‘Sir, they want to challenge you’. Hmm, tuurlijk, leuk nog een potje. Het was wel erg zweten, stond er in mijn gewone kleren met schoenen die geschikt zijn om een berg te beklimmen, te badmintonnen. Maar het was woensdagavond dus badmintonavond. Ook al zit je op een hoogte van ca. 1700 m. Na afritsen van mijn pijpen ging het wel een stuk beter.

De tweede pot in 3 sets verloren. Lag natuurlijk aan de shuttle, die ging veel te snel in die ijle lucht ;-). Tijdens deze pot kregen we steeds meer toeschouwers en twee daarvan kwamen na de pot naar mij toe of ik nog een potje wilde spelen. Tuurlijk, wilde ik dat! Ik had er namelijk ook heel veel plezier in. De derde pot hebben we gewonnen! En dat tegen Tony, de baas van iedereen….

Heel vriendelijk boden ze me een lift aan naar de receptie waarweer een busje klaar staat om mij naar het hostel te brengen. Lekker gedoucht en van het buffet genoten. Vroeg naar bed want de wekker zou om zes uur gaan. Dat slapen ging wel lukken. Vond het heel leuk om zo’n onverwachte woensdagavond badmintonavond te hebben!

'The electrocution did not harm you!’

Gisteren zijn we goed aangekomen in Kuala Lumpur. Fijn dat we een lift hebben gehad van J&G. Goede tradities moet je in ere houden. De vlucht was goed, beetje geslapen en toen stapten we uit in Kuala Lumpur. Voelde goed om weer in Azië te zijn!

In de hostel toch maar ff de ogen dicht gedaan en toen zijn we de stad ingelopen. Na een paar shoppingmalls toch eindelijk een plek gevonden waar we een simkaart hebben gevonden. Hoe moeilijk kan het zijn. Btw mijn nummer is +60148714825.

Vervolgens de monorail genomen om de stad wat beter te kunnen ontdekken. Op een gegeven moment moesten we de trein uit wegens een storing. Volgens een local die al jaren met de monorail reist, was dit voor hem de eerste keer dat er een trein defect was. Geeft niet er kwam een nieuwe aan die natuurlijk heel vol zat. Toch een rustig plekje gevonden. Totdat J zei dat ze een elektrische schok had gekregen toen ze de reling vast hield. Au, en toen nog één. Jonathan voel jij dat ook? Ja, ik kreeg ook een schok en had een pijnlijke arm.

Toen de monorail stopte, ging J naar de driver om te zeggen dat we een elektrische schok hadden gehad door het vasthouden van de reling. De driver reageerde meteen en liet de trein ontruimen zodat niemand anders onder stroom kon komen. Vervolgens kwamen er mannen van het monorailbedrijf en gingen vragen stellen hoe het met ons ging. We kregen drinken en allemaal eten aangeboden, waar we op dat moment helemaal geen trek in hadden. De manager kwam met spoed van het hoofdkantoor naar ons toe. We moesten formulieren invullen en in tussentijd werd er iets geregeld zodat we medisch gecheckt konden worden. Stonden er opeens twee ambulance broeders naast ons en werden we met loeiende sirenes naar het academisch ziekenhuis gebracht. 

Eenmaal daar aangekomen werd meteen onze bloeddruk en hardslag gemeten. Toen werden we naar een andere ruimte van de Eerste Hulp gebracht, waar ze nog veel meer testen gingen doen.

Het heeft een paar uur geduurd voordat de dokter zei: ‘The electrocution did not harm you!’. Gelukkig.. De senior guard van het monorailbedrijf, die de hele tijd in het ziekenhuis bij ons was geweest, leek ook erg opgelucht en ging gelijk leidinggevenden bellen. 

Hij stond erop om ons een lift te geven naar onze hostel. Dit hebben we geaccepteerd, we waren te moe van het hele gebeuren en een jetlag die we toch echt wel voelden, om te weigeren. Er kwam een dikke 4x4  companycar voor rijden met nog twee extra guards. Zij hebben ons toen door het drukke KL verkeer naar huis gebracht waar ik vervolgens snel naar bed ging. Wat een gebeurtenis! En dat op de eerste dag van onze reis in Maleisië.

De volgende ochtend vroeg opgestaan om naar de Petronas TwinTowers te gaan. Komen we eraan, blijkt die dicht te zijn op maandag. Als troost bij het Mandarin Oriental Hotel een bakkie gedaan. Fijn om daar te zijn, rust, goede service, koel. FF bijkomen van het hele gebeuren. Tot dat de heren naast ons uitgebreid gingen roken. Dat dat hier binnen mag?

’s Middags een hele trip ondernomen om de grootste moskee van Maleisië (Masjid Negara) te gaan bekijken. Hierbij kwam ik tot de conclusie dat deze stad niet voor voetgangers is gemaakt, het openbaar vervoer slecht aansluit  (als je tenminste geen schok krijgt) en bewegwijzering ver te zoeken is. Wel is aangegeven waar je NIET mag komen!

Na 1,5 uur onderweg te zijn geweest, bleek ik ook nog eens niet welkom te zijn omdat ik een non-muslim tourist ben. Toen was het genoeg en ben ik met een taxi verder gegaan.

Op verzoek van monorail ben ik naar HQ van het monorailbedrijf gegaan om het incident van de dag ervoor met hun na te bespreken. De manager bood wel 3x zijn excuses aan en gaf aan welke maatregelen hij getroffen had. De monorail was meteen ter reparatie gegaan. En de oorzaak was al gevonden: een loszittende elektrische draad. 

Ik vond dat ze adequaat hadden gereageerd en ons heel goed behandeld hadden. Gaandeweg het gesprek, kwam ook naar voren waarom ze zo bezorgd om ons waren. Het blijkt dat de politie zomaar personeel van het openbaar vervoerbedrijf kunnen arresteren. De manager vertelde dat hij en zijn driver een keer drie dagen in de cel hebben gezeten en constant ondervraagd zijn. Ze leken oprecht bezorgd maar ze waren dus eigenlijk ook heel bang dat er gedoe van kwam. Ondanks dit wetende, excuus natuurlijk aanvaard, ook aangegeven dat ze niet voor de kosten hoefden op te draaien (RM70, volgens J zou dit in NL circa 2000 euro gekost hebben) omdat ze zo goed voor ons hadden gezorgd en er niets met ons aan de hand wasJ