Entonses yo estoy a Bolivia

Ja, ik ben in Bolivia!!!! Het is nu dinsdag 26 februari en ik ben nu in La Paz (hoofdstad, 3660 m. ca. 800.000 mensen) en ben iets meer dan 3 weken aan het reizen en ik heb het gevoel dat ik nog heel veel mag beleven. Dat klopt ook want ik het nog een kleine maand te gaan ;)

Gisteravond en vanochtend ben ik heel productief geweest. Ik het mijn hele LP van Bolivia doorgenomen en een plan gemaakt voor de komende weken. Ik heb het zo gepland dat ik alle hoogtepunten te zien krijg of ga ervaren..... en dat ik daarna nog voldoende tijd heb om Chili te bezoeken. Het voelt goed om dit gedaan te hebben, nu weet ik waar ik naartoe ga en hoef ik niet meer na te denken (ik heb per slot van rekening vakantie, toch!?).

Nadat ik Puno heb verlaten ben ik met de bus, hoe kan het anders, naar Copacabana (Bolivia gegaan). Onderweg zijn we de grens overgegaan, mijn laatste soles gewisseld voor bolivianos en dus is mijn paspoort weer een paar stempels rijker.

In Copacabana is niet veel te beleven, je kan er trouwens niet eens pinnnen. Gelukkig kon ik mijn creditcard wel bolivianos ophalen, kost je wel 5% commissie maar dan heb ik tenminste geld. Na mijn lunch ben ik meteen op de boot gestapt naar Isla del Sol. Dit was een goede tip van een mede reiziger. Ik heb echt genoten van dat eiland, het was ook veel mooier dan Taquile (Peru) terwijl het in hetzelfde meer ligt.

Ik heb een hostel genomen op (bijna) het hoogste punt van het eiland. Was wel even zwoegen om met mijn volle tas nog eens 200 m. te stijgen. Maar ja, dan heb je ook wat. En wat heb je dan? Nou, een schitterend uitzicht over het eiland, meer een Peru. Het eiland deed zijn naam ook eer aan want zon was er vollop.

Dus ik heb lekker op het terras gezeten en meer had ik niet nodig! Trouwens zo´n biertje (twee maar) hakt er hard in op deze hoogte (2024 m.). Door het lezen, of juist het niet meer kunnen lezen merk ik dat ik gedronken heb. Na 1 biertje heb ik mijn boek maar opzij gelegd want ik nam toch niets meer op. Toen de zon weg was, waren er nog hele mooie wolken te zien!´s Avonds nog wat op het eiland rondgelopen en een pizza gesteld en toch vroeg naar mijn bed gegaan. Het douchen was geen pretje want die was koud en op deze hoogte is dat niet fijn. Maar ja, je wilt ook schoon zijn.

De volgende ochtend wilde ik vroeg opstaan om zonsopgang te zien. Maar ik hoefde mijn bed niet uit om te horen dat het regende, dat schijnt het hier elke ochtend te doen. Dus dacht ik, regen betekent wolken en wolken betekent nauwelijks een opgaande zon te kunnen zien, dus ben lekker in bed gebleven.

Na mijn ontbijd ben ik toch een stukje gaan klimmen, wilde toch wel het hoogste punt (4065 m.) van dit eiland bereiken. Ik kwam erachter dat het niet uitmaakt of wel of geen tas draag. Het klimmen maakt me echt ademloos. Na een tijdje moet ik echt stoppen en een paar seconden lang goed ademhalen. Je voelt dan het benauwde gevoel afnemen en je hart minder hard kloppen. En dan kan je weer verder. Het uizicht was heel mooi omdat ik alle kanten op kon kijken. In de verte zag je de witte toppen van de bergen Huayna Potosí (6088m.). Schitterend! Ook het idee dat je zo hoog bent, volgens mij ben ik nog nooit zo hoog geweest (afgezien in een vliegtuig dan).

Voordat de boot naar het vaste land vertrok, waren een heleboel mannen en vrouwen samen gekomen. De mannen gingen eerst gezellig samen een sigaret roken en cocabladeren kauwen alvoorens ze aan het werk begonnen. De mannen gingen graven en de vrouwen droegen het zand naar een andere plek. Het zag er heel saamhorig uit.

De boottocht begon lekker warm, zoveel mogelijk kleren uit en goed insmeren. Totdat er een wolkje komt en je alles weer aan kan trekken. Ik blijf het steeds zo vreemd vinden dat in een fractie van een seconde de temperatuur zo kan verschillen. Ik heb dus ook altijd warme kleren aan want je weet nooit. Onderweg nog met wat gesms´d met Nederland. In Bolivia ga ik trouwens geen simkaart kopen, heb er namelijk toch niet heel veel gebruik van gemaakt (afgezien in Cusco dan).

Na aankomst in Copacabana nog de cathedraal bezocht, echt kleurrijk!

Voordat we in La Paz aankwamen moesten we de bus uit omdat die apart op een boot over het water werd vervoerd. De passiers gingen met een apart bootje het water over, hebben ze toch weer een paar Bolivianos aan ons verdiend.

La Paz vanuit de bus.

Na een goede guesthouse (Montanes in Witches´ market) gevonden met een zeer schoon en gedeelde maar prive badkamer, heb ik een heel gezellig restaurant opgezocht en ben mijn speurtocht in de LP begonnen. Daarna nog een biertje in een cafe gedronken en salsa dansen gekeken. Wat kunnen die zuid-amerikanen toch soepel zijn. Heb me maar wat afzijdig gehouden en heb gedaan waar ik goed ik ben ;)

In mijn ooghoek zag een man allemaal vuiliszakken optrekken op zoek naar wat eetbaars. Op de weg naar huis heb ik hem wat geld gegeven want dat kon hij wel gebruiken. Bolivia is trouwens het armste land van Latijns-Amerika en als ik deze man zo zag, geloofde ik dat meteen (in Peru heb ik zulke voorvallen niet gezien).