Returning to Holland

Ja, dus niet geslapen deze nacht, veel liggen krabben in mijn bed, niet tof dus!!! Dus maar opgestaan en mijn laatste spullen in mijn tas gedaan. Op een gegeven moment was mijn taxi er dus al gaapend naar het vliegveld gegaan en dus (voor mijn doen) weinig met de taxichauffeur gepraat. Kon gelukkig meteen inchecken dus was mijn tas lekker weer kwijt. Dus door naar de douane en mijn exit stempel gekregen, nog door de scanner en daar begonnen ze te zeuren. Bleek dat ik de vloeistoffen die in mijn handbagage zaten in een zakje moest hebben. Normaal krijg je zo'n zakje maar hier dus niet. Was al chagerijnig en dan gingen ze ook nog moeilijk doen over zo'n zakje die ze niet voor me hadden. Dus ik weer door de douane naar de LAN balie. Nee, die hebben wij niet, die kunt u wel kopen ?! Dus ik een winkel in en ja hoor daar hadden het. Weer terug door de douane en netjes al mijn vloeistoffen in het zakje gedaan. Werd mijn water ook nog in beslag genomen.

Ergens nog wat stoelen weten te bemachtingen om op te liggen maar dat werkt niet lag net onder de aircondition. Toen werd er wat omgeroepen en ik dacht dat ze mijn naam zeiden maar was niet helemaal zeker. Ik dacht als het echt zo is zullen ze het ook wel in het engels herhalen. Maar er kwam niets meer. Terwijl ik in de rij sta om te boarden hoorde ik in een keer: Mr. Jonathan Kamp please go inmediatly to.... Moesten ze me toch hebben. Wat bleek nou, ze vonden mijn tas wel erg verdacht, moest het dus voor ze open maken. Er zat natuurlijk helemaal geen bom in maar ja de draden van mijn opladers zager er op de scanner wel verdacht uit...Wel op tijd kunnen vertrekken, maar eerst naar Santa Cruz (dit ligt een paar honderd kilometer zuidelijker) om vervolgens weer naar het noorden te gaan naar Miami. Was wel heel schattig, want in Santa Cruz kwam er een oud vrouwtje van 82 naast me zitten. Ze was wel zenuwachtig en zat erg verlegen om een praatje dus heb haar gerust gesteld en wat gebabbelt. En af en toe wat verpakkingen voor haar open gemaakt.
Na deze vlucht van 8 uur kwamen we in Miami aan. Nou dat heb ik geweten, wat een eikels daar. Het begon al met de rij voor de douane, bleek dat ze al je gegevens wilden hebben: vingerprints van al je vingers en een oogscan/foto. Dus nu zitten mijn gegevens ergens in een database, als ik ergens mijn vingerafdrukken achterlaat zijn ze dus te achterhalen. Dit vond ik geen fijn idee, de politie van NL heeft niet eens deze info. Ok, was weinig keus dus moest het wel afgeven. Was ik bijna aan de beurt komt er zo'n mannetje aanlopen en die gaat ons doodleuk vertellen dat we allemaal voor 1 loket moeten wachten, terwijl we al die tijd in de rij stonden voor 2 loketten. Ging de rij in een keer veel minder hard.
Tas gevonden en toen weer door een scanner, en toen wist ik even niet meer welke kant ik op moest om mijn connecting flight te vinden. Vroeg dus vriendelijk aan de meneer bij de scanner welke kant ik op kon. Zijn reactie: 'I told you! You have to follow the green line!' 'But is that the line for my connecting flight?'. 'I told you! If you have a question you have to follow the green line!!!!'. Wat een eikel, stelde ik een normale vriendelijk vraag werd al weer gecommandeerd.
De wegwijzers op het vliegveld van Miami zijn dus niet goed en er niemand die je vriendelijk te woord staat om je te helpen. Wat een visitekaartje voor dit land, dacht ik. Een paar jaar geleden wilde ik ook Amerika binnen en werd op eenzelfde commanderende manier behadeld. Ik dacht dat dit een uitzondering was maar niets is dus minder waar...Na weer 8 uur in het vliegtuig gezeten te hebben en weer geen oog dicht gedaan, kwamen we in Madrid aan. Helaas had het vliegtuig vertraging op gelopen dus nadat de deur open ging, had ik een half uur voordat mijn connecting flight naar A'dam vertrok. Ben dus als een gek wezen rennen op dat vliegveld en dat is groot. Iedereen voorbij rennen, toch moeten stoppen omdat mijn veters weer los zaten, daarna weer dezelfde mensen inhalen, net optijd de trein gehaald, weer rennen, door de douane heel vliegen (toch wel lekker om een europees paspoort te hebben), met de lift weer naar beneden, door weer een scanner, roltrappen weer op en uitgeput aan het einde van de gate mijn boardingbalie vinden met alleen twee grondstewardessen die achter een computer zaten. Tot mijn verbazing kon ik nog mee met deze vlucht en ze zouden proberen om mijn tas ook nog mee te krijgen. Wat een service dacht ik, daar kunnen die Amerikanen nog wat van leren ;)
Dus kwam helemaal op tijd aan in Amsterdam maar zonder tas. Nu heb ik dat al vaker meegemaakt dus was ging hier heel relaxed mee om.
Bleek dat ik een formulier kon invullen en dan werd mijn tas gewoon nagezonden wanneer het aankwam. Dat was super! Zulke service had ik de afgelopen weken nog niet meegemaakt! En nog kosteloos ook! Het bleek ook naar Zwolle gebracht te kunnen worden. Dat was wel handig voor mij omdat ik daar toch met pasen was en ik was telefonisch onbereikbaar omdat mijn simkaart in mijn rugtas zat.

Door de laaste paar deuren gegaan en daar stond en mijn broers mij al op te wachten!!! Dat vond ik super leuk! Ze vonden dat ik er goed uitzag terwijl ik in de laatste 6 dagen nog geen 30 uur geslapen had....Gezellig met z'n allen naar mijn huis gegaan en goed bij gepraat. Ik vond het wel weer fijn om in mijn huisje te zijn. Ik wist niet echt wat ik er moest doen maar was toch wel een beetje moe geworden en ben maar om 6 uur naar bed gegaan.... en gewoon 16 uur geslapen!
Toen ik wakker werd was ik wel even gedesorienteerd. Deed mijn ogen open en zag een plant staan, dat vond ik wel zo raar. In al die kamers waar ik geslapen had, stond nooit een plant. Keek nog om mij heen en pas na een paar seconden drong het tot mij door dat ik in mijn eigen slaapkamer was.
Die ochtend ben ik weer door naar Zwolle gegaan om er Pasen te vieren. Mijn zusje en moeder waren helemaal blij toen ze me weer zagen en konden het maar niet geloven dat ik zo bruin was geworden. Met z'n allen lekker gebrunchd en daarna kwam er nog meer familie langs.Ik vond het wel weer bijzonder dat men speciaal voor mij een sneeuwbui had geregeld. Heerlijk om weer nederlands weer te hebben ;) En ik vond het ook weer fijn om mijn autootje te hebben die had ik toch wel een beetje gemist in al die weken;)Dus ben weer terug, dinsdag weer naar het werk, nog een weekje doorbrengen bij het IBU met op donderdag mijn afscheidsborrel en dan met mijn nieuwe baan bij ProCap beginnen. Heb er erg zin en ga dus gewoon door met nieuwe dingen ontdekken.....

To survive the Death Road

De laatste dag breekt natuurlijk een keer aan, dat wist ik van het begin (maar ja, dan lijkt het zo ver weg...) En nu was die dag er dus ;( Maar ik heb een spectaculaire actie voor het laatst bewaard!!! THE DEATH ROAD!!!
Deze weg was tot drie jaar geleden nog vol in gebruik en deze naam heeft het gekregen omdat er per jaar zo rond de 100 mensen op deze weg stierven. Best wel bijzonder om hier te kunnen fietsen. Het was ook een lange route (67 km.) met een hoogte verschil van bijna 3,5 km. Dus dat geen lekker hard. Gelukkig hadden de fietsen goede schijfremmen want die waren erg nodig. Soms had ik ook het gevoel dat ik te hard ging en door de bobbelige weg ging het afremmen niet snel genoeg. Nou, dat merkte ik wel!
Het eerste stuk was trouwens vrij gemakkelijk, lekker asfalt en breed en schitterende uitzichten. Maar op een gegeven moment kwamen we echt op de Deadt Road en dat was andere koek. Het was er smal, zo smal zelfs dat het eigenlijk maar breed genoeg was voor 1 auto/vrachtwagen. Om voor het verkeer de mogelijkheid te hebben om elkaar te passeren waren er af en toe wat bredere stukjes. Volgens mij moest het verkeer dan goed uitkijken want er waren geen vangrails en waar de weg ophield liep de berg recht naar beneden...
Ondanks dat het gevaarlijk was, was het ook heel mooi om hier te rijden. Door het groote hoogteverschil veranderde de natuur ook om je heen. Bovenaan was het koud en waaide hard en groeide er nauwelijks wat. Geleidelijkaan werd de vegetatie groter totdat de bananenbomen je verwelkomden. Bij het einde van de weg was het gewoon tropisch dus warm en vochtig. Je blijft je ook verbazen in Bolivia, het is echt het land van de (grote) verschillen. Oh ja, en dan heb ik het nog niet eens over de vele watervallen gehad....
Nu kan ik dus zeggen dat ik zowel de Fucking Road (Cambodja) als de Death Road heb overleefd!

Die middag konden lekker uitrusten in een hotel in Coroico. Lekker een buffet verorbert en toen een wel verdiende en verkoelende duik in het zwembad genomen. Heerlijk! Daarna toch nog een tintje erbij gekregen maar die heb ik wel heel duur moeten kopen. Wat bleek nou, waren er op deze plek ook een soort sandflies.... en dat had ik niet door! Dus die beesten hebben heerlijk van mijn bloed genoten terwijl ik van de zon aan het genieten was. Zat ik dus weer helemaal onder de beten (je voelt namelijk niet dat gebeten wordt). En dat heb ik geweten ook want die nacht, die al zeer kort was (3,5 uur) heb ik dus geen oog dicht kunnen doen omdat het te erg jeukte!!!
Na terugkomst in La Paz snel gedoucht en wat gegeten, de cd met foto's van de Death road opgehaald en toen door naar de bios. De primiere van 10.000 BC draaide en die wilde ik wel graag zien. Het ging wel ten koste van mijn slaaptijd maar ik dacht dat ik dat wel zou inhalen in het vliegtuig.... NOT!

Back to La Paz

Nou, alles ging goed om weer naar La Paz te gaan. Ik had gehoopt om nog wat te kunnen gaan slapen maar daar kwam heel weinig van, volgens mij heb ik maar 3 à 4 uur geslapen. Het was wel gek om in het midden van de nacht op het vliegveld van Santiago te zijn. Ik had verwacht dat het gewoon in bedrijf was, maar het bleek helemaal verlaten te zijn.
Was nog wel een beetje in de war. Op een gegeven moment landt het vliegtuig dus ik er ook uit. Strompel het vliegveld op en ga naar de band om mijn tas op te halen. Vond het wel vreemd dat ik niet eerst langs de douane moest en het gebouw was erg klein. Toen begon er toch iets te dagen, had namelijk op de gevel Iquique zien staan. Wat bleek nou, hadden we een tussenstop gemaakt en daar wilde ik dus het vliegtuig verlaten. Dus, snel weer terug naar het vliegtuig en kon gelukkig nog weer mee naar La Paz!
De vlucht ging goed, had voldoende ruimte en kon lekker naar buiten kijken en van bovenaf zien hoe La Paz eruit ziet.
Die dag heb ik nog mijn laatste souvenirs gekocht, ja toch wel weer lekker om in een goedkoper land te zijn! Die middag ook nog naar het Coca Museum gegaan. Dus weet nu alles over het gebruik van de Coca bladeren :) Het blijkt dat tot 1920 er in Coca Cola gewoon cocaïne in dit drankje verwerkt was. Natuurlijk was er ook schaal met coca bladeren met alkaline en dat kwam goed uit want er fit was ik niet en moest ook wel weer wennen om zo hoog te zijn!
Verder heb ik die dag nog door La Paz gelopen en twee cd's met Boliviaanse muziek gekocht.
Het was trouwens ook hier te merken dat pasen in aantocht was, want zo'n rij vrouwen (en twee mannen) zie je niet vaak voor een chocolade winkel ;)

Ascensors a Valparaíso

Vanochtend heb ik de micro naar Valparaíso genomen. Dit is de grootste havenstad van Chili en nam een hele bijzondere plek in in Latijns-Amerika voordat dat het Panamakanaal geopend werd. Maar zoals je ziet komen er nog steeds belangrijke schepen langs...Daarnaast is de Chilieense Marine ook erg aanwezig in deze strandsteden. En ja, de mariene gebouwen zijn wel het beste onderhouden van allemaal. Ik moet wel toegeven dat er veel geld hier zit. Als je ziet hoeveel flats er aan het strand staan en de ene dikke auto na de andere voorbij zoeft. Ik voel me hier dus wel thuis ;)

Valparaíso is een stad dat tussen de oceaan en de bergen is gebouwd, wat erg bijzonder in deze is, zijn de vele ascensors. Dit zijn liften die op een rails lopen en mensen van boven naar beneden brengen. In totaal zijn er 15 liften. Natuurlijk heb ik die uitgeprobeerd en je krijgt daardoor een heel mooi uitzicht.

In de wijk Cerro Conceptión heb ik lekker luxe gebrunchd en daarna wat door de stad gebanjerd.

In de middag ben ik weer naar het strand in Reñaca gegaan. Maar geheel tegen de afspraak in, hing er een soort mist! Terwijl dit mijn laatste stranddag zou zijn ;( Als een echte volhouder, ben ik stug op het strand blijven liggen (af en toe in mijn badhanddoek gewikkeld tegen de kou (geen zon = kou)) en ja, hoor daar kwam de zon weer rustig aan.

Toch nog weer een tintje erbij gekregen! YES!

Nog ff een douche nemen en dan met de bus weer naar Santioago (2 uur) door naar het vliegveld en daar een beetje slaap proberen te krijgen. Heb namelijk geen hostel geregeld want mijn vliegtuig naar La Paz vertrekt al vroeg in de ochtend.

Last days in Chile at Viña del Mar ;(

Het is gelukt om naar Viña del Mar te maar, in de bus heb ik mijn plan gewijzigd en ben in plaats van Valparaiso naar de aangrenzend strandstad Viña del Mar gegaan, hostel gevonden en met de microbus naar het strand van Reñaca gegaan. Veel valt er niet over te vertellen behalve dat ik uuuuuuren lang heerlijk op het strand heb gelegen en genoten van de eenalaatste dag in Chili ;)

Mijn bevestiging voor mijn vlucht naar La Paz is trouwens helemaal goed gegaan. Heb eigenlijk helemaal geen zin om weer na deze stad te gaan, moet ik weer mijn winterjas aan.....

From La Serena to Santa Cruz

Ja, het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt, heb het ook zo druk met vakantie vieren ;).
Het is met dus gelukt om mijn busreis te verlengen naar La Serena. Kwam daar wel midden in de nacht aan. Heb toch maar een taxi genomen naar het hostel waar ik wilde slapen. Daar aangekomen bleek er geen hostel meer te zijn, aangezien het pand te koop stond. Gelukkig wist mijn chauffeur nog wel wat andere hostels maar het was niet zo makkelijk eentje te vinden die en open was en nog plek had. Natuurlijk is er altijd wel één die een plek voor mij heeft!

Toch nog maar wat geslapen en toen heb ik een lokale bus naar het strand genomen. Ik had een stand vol mensen verwacht maar het was bijna helemaal verlaten als je de bouwvakkers en bouwvakkerinnen niet mee telt! Doordat er aan het strand veel gebouwd wordt en ik rond lunch pauze aankwam, vierden veel bouwvakkers hun pauze op het strand. Was wel een bijzonder gezicht. Heb een lekker plekje voor mezelf gevonden en een heerlijke relaxte middag aan het strand gehad.... in mijn nieuwe (en ja, hoor, te grote ;( zwembroek). Alleen mijn rug was verbrand op de plekken die ik niet kon insmeren, misschien toch niet zo´n goed idee om alleen naar het strand te gaan;)

Ik vind het heerlijk om palmbomen te zien, geeft me altijd het gevoel van een goede vakantie!

Toen het te koud werd (het waaide nogal) ben ik weer met de bus teruggegaan. In het stadje ben ik naar Ripley, een soort bijenkorf, gegaan en wilde wat mooie en in mijn ogen goedkope overhemden kopen met een paar leuke stropdassen erbij. Nou, mooi dat dat niet lukte. Heb bijna alle merken wel aangehad maar of mijn nek is te dun of mijn armen zijn te lang of die chileense mannetjes hebben een hele andere lichaamsbouw dan ik. Uiteindelijk bleek ik ook nog niet te kunnen pinnen dus heb alleen weer een nieuwe zwembroek (en deze wel eerst gepast) gekocht!

Nog even wat gegeten en in mijn hotel gedouched en tas opgehaald voordat ik weer in de bus ben gestapt naar Santiago!!!! Ben meteen maar de metro ingestapt op weg naar de wijk (Barrio Brasil) waar ik wilde overnachten. Hier kwam ik achter dat het ´s ochtendsvroeg ook niet erg makkelijk is om een hostel te vinden. Maar een plekje is er altijd wel voor mij. Nog wat verder geslapen en toen Santiago ontdekt. Het is een moderne stad met ongeveer 5 miljoen inwoners.

Heb lekker gelunchd in de buurt van Plaza Brasil, dit was echt een heerlijke lunch met natuurlijk een gekoeld glas witte wijn, heb dat tijdens mijn reis nog niet eerder gehad (maar ze waren ook niet zo duur).
Via een leuk buurtje, Concho y Toro, naar het centrum gelopen. Hier heb ik een beetje rond gebanjerd. Nadat ik had een tros bananen gekocht, kwam ik een groepje studenten tegen die in hun ontgroening waren. Doordat hier de zomervakantie is afgelopen, begint het normale leven weer opgang te komen. Of ik nog wat geld voor ze had, nee, maar natuurlijk wel een banaan! Dat konden ze wel waarderen, was wel lachen! En ik mocht ook wel foto van hun maken.

De rest van de middag lekker op Plaza des Armes in de zon mijn nieuwe boek gelezen. Het is trouwens een goede, geschreven door Sydney Sheldon. Spannende verhaal en goed geschreven. Daarna weer een buskaartje naar Rancagua gekocht en gedineerd in het gezellige buurtje Concho y Toro. Bleek dat er voor het restaurant een gefilmd werd voor een reclame. Was wel interessant om te zien hoe vaak een shot overnieuw gemaakt werd. Nog met een engels sprekend stel dat in Santiago woont gesproken over het leven hier. Het schijnt dat Chileenen nog niet erg gewend zijn aan buitenlanders. Door het regime van Pinochet is het jarenlang afgesloten geweest van de buitenwereld. Het schijnt ook moeilijk te zijn om als buitenlander goed contact op te bouwen. Het praten over Pinochet is ook erg gevoelig, er zijn nog steeds mensen die voor en tegen zijn. De gevolgen van het regime kan je ook nog steeds wel merken. Mensen zijn best strikt in het volgen van regels en denken klein. Het land is ook vrij veilig omdat criminaliteit niet veel voorkomt, je werd hiervoor natuurlijk erg gestraft. Veel mensen zijn dan ook familie en bekenden verloren. Gisteren werd mij ook nog verteld dat dit land geen sociale voorziengen heeft en ook geen rechtspraak. Ik vond het ongelovelijk om te horen dat er geen rechters zijn in dit land om straffen te bepalen. Dit wordt gewoon door de politie gedaan. Of het waar is of niet kan ik niet controleren maar ik had de neiging om de bronnen te geloven.

De volgende dag vroeg opgestaan, ontbijtje, taxi en weer in de bus naar Rancaqua. Hier had ik afgesproken met Anyela (heb ik in Cusco ontmoet) om samen met haar vriendinnen Lorena en Nathali naar Fiesta de la Venimia in Santa Cruz te gaan. Dit is een cultureel feest waar het oogsten van de druiven wordt gevierd. Deze streek heeft veel goede wijngaarden en wijn neemt een prominente plaats in de samenleving in. Het festival werd dan ook geopend met het tradioneel fijn persen van de druiven in een grote bak.
Met kopen van de toegangskaart, kreeg je een kristallen wijnglas en kon je bij de verschillende wijnstandjes hun beste wijn proeven. Dit was een erg gezellig dag, met drie meiden op stap en van het goede leven genieten. Doordat ze weinig tot geen engels spraken, is mijn spaans weer een stukje beter geworden. Ik merk wel steeds meer dat ik het irritant ga vinden dat ik niet vloeiend spaans kan. Van de mensen met wie ik spreek krijg wel het compliment dat ik al vrij goed spaans spreek en ze vinden het moeilijk om te geloven dat ik 6 weken geleden nog geen enkele fatsoenlijk woord spaans kon. De dagelijkse dingen kan ik prima in het spaans af maar zodra ik diepgang in een gesprek wil brengen, lukt met dat nauwelijks, mijn vocabulair is gewoon nog te klein. Maar ik vind het wel goed van mezelf dat ik als beta-man zo snel een nieuwe taal kan leren.
Op het festival nog wat vrienden van hun leren kennen en zij konden wel engels. Toch wel heerlijk om als mannen onder mekaar goed te kunnen communiceren. Oh ja, heb nog een sombrero gekocht! Van dit land had ik nog geen typisch product gekocht. Dus nu heb ik en een mooie leren sombrero en een spierwitte lederen riem (vond het wel bijzonder om wit leer te zien, ben ook wel heel benieuwd hoe ze deze zo wit hebben gekregen omdat het niet alleen aan de oppervlakte wit is).Naast het eten (natuurlijke alleen maar vlees van de BBQ) en drinken werden er ook danswedstrijden gehouden. Voor mij was het wel herkenbaar omdat dit ook een Queca dans was (had ik in het theater in La Paz gezien). Ik vind het mooie dans om te zien de man en de vrouw samen om elkaar heen dansen. Aan het eind van de avond kreeg ik nog een korte uitleg hoe het moest en heb het natuurlijk geprobeerd met de sombrero natuurlijk op!

Tussentijds nog een museum (Musea de Colchagua) bezocht. Dit was een heel mooie en groot museum met een zeer uitgebreide collectie. Nooit geweten dat er haaien van meer dan 20 meter hebben bestaan... Ik kreeg nog een opmerking dat er te weinig foto´s van vrouwen op mijn blog stonden (en dat kan natuurlijk want niet alles komt hier terecht ;) ) dus speciaal voor de mannelijke lezers heb ik een foto van de lokale miss-verkiezing gemaakt. Het is wat vaag maar hier moeten jullie het er maar mee doen!
Op de terugweg naar Rancaqua ben ik toch wel in de auto in slaap gevallen, had weinig geslapen een hele dag slenteren kost ook de nodige energie. Maar dat mocht de pret niet drukken want we zijn nog wel uitgeweest! Karoake blijkt hier erg hot te zijn. Maar ´helaas´ niet voor mij weggelegd. Bleek veel te hard in de microfoon te bleren dus mijn verzoeknummer werd mooi niet gedraaid. Kan ook niet zeggen dat ik hier rouwig om was, ben dus maar lekker gaan dansen. Nou ja, lekker. De DJ heeft wel een heel bijzondere manier om zijn overgangen te regelen. Het ene liedje stopt abrupt en de volgende begint, dus de beat en breakbeat (zoals ik van Robin heb geleerd) loopt absoluut niet in elkaar over. Daarbij optellend dat er geen rekening wordt gehouden met het soort liedje, kreeg je dus het volgend te horen: Anastasya, Red Hot Chilli Peppers, wat spaanse pop, Madonno, Rage Against the Machine en dan weer rustig Mika. Als dit de normale gang van zaken is, zijn er nog heel wat mogelijkheden voor Robin!

Vandaag vroeg opgestaan en samen met Anyela naar de muziek winkel gegaan en daar ik heb een cd van Los Jaivas gekocht. Dit is wat oudere muziek en was erg populaire voordat het regime van Pinochet aan de macht kwam, tijdens dit regime was er veel verboden (kunst, muziek, film etc. ) en mocht deze muziek dus ook niet gedraaid worden. Daarna ben ik naar het centrum gelopen en heerlijk op een terrasje in de zon mijn boek gelezen! Meer heb ik echt niet nodig!
Vanavond gaan we met Anyela en een vriend van haar die ´gay´ is, wat eten en morgenvroeg heb ik de bus naar Valparaiso om daar vervolgens naar Vina del Mar mijn laatste twee dagen in Chili door te brengen ;( Morgen moet ik ook mijn vliegticket bevestiging. Hopelijk gaat dat goed anders heb ik nog wel een probleem om op tijd in La Paz te zijn.
Ga nog even een blik op de blog van Pauline werpen....

La playa a Antofagasta

Gisteren heb ik een heerlijke (vegetarische) lunch bij Rigo thuis gehad! Ik heb het idee dat men het in Latin Amerika raar vindt als iemand geen vlees eet. Vlees is echt een belangrijk onderdeel van het leven hier. Bijvoorbeeld aan de hoofd winkelstraat van Antofagasta zit gewoon een slagerij. Ben even naar binnen gelopen want was toch wel nieuwsgierig. Het voelde voor mij wel vreemd om er te zijn dus ben ook weer snel weggegaan.

Na de lunch ben ik naar het strand gelopen. Rigo woont zo dichtbij het strand dat het maar 5 minuten lopen is. Daar heb ik lekker in de zon kunnen liggen en een rood hoofd gekregen. Het schijnt dat de zon hier gevaarlijk is omdat het UV gehalte erg hoog is. Maar voor die 3 uur die op het strand heb gelegen heb ik er weinig van gemerkt.

Daarna ben ik naar DE shoppingmall van Antofagasta gegaan. Ik ben namelijk bijna door mijn engelse boeken heen en daar schijn je nieuwe te kunnen kopen. Dus ik er naartoe en inderdaad in de boekwinkel is er 1 vakje bij de grond waar engelse boeken liggen. Heb ze allemaal doorgenomen en twee uitgekozen er stond geen prijs op maar bij de kassa kwam ik daar snel genoeg achter. En wat een prijs. Voor een normale paperback zou ik ca. € 60,- moeten betalen. Dat was me toch iets te gek. Ben toen maar gaan genieten van het uitzicht omdat de Mall gedeeltelijk in de zee ligt!

Toen ik weer bij het huis van Rigo aankwam, vertelde hij mij dat je ook tweedehands boeken kan kopen. Dus ik weer in de taxi en heb uiteindelijk toch twee boeken gekocht maar voor een veel betere prijs.

Trouwens ik heb ook het systeem van de taxis door. Deze stad is als een dambord opgezet en als je dus een taxi wil moet je in de straat gaan staan waarin het verkeer in de richting rijdt (een richtingsverkeer) van je bestemming.

Die avond zijn wij Carina langsgeweest, zij is de vriendin van Rigo (of misschien niet meer, kreeg namelijk twee versies te van het verhaal te horen....) en daar was Nathalia ook (vriendin van Carina). Samen zijn we uit gegaan, voelde me op de dansvloer wel een beetje een plank met al die swingende mensen om mij heen.

Daarna zijn we naar het strand gegaan. Er was wel geen kampvuur maar het is toch heerlijk om op strand te zijn. En natuurlijk moest ik op de foto met Nathalia ;)

Vandaag ga ik met de bus naar La Serena, als het tenminste lukt want ik heb een kaarte voor een plaats dichterbij.... I will let you know!