Nog steeds in Cambodja

Ben nog steeds in Cambodja, op dit moment zit in mijn guesthouse in Phnom Pehn, voormalige franse stad.
Maar voordat ik hier ben gekomen heb ik nog een en ander in Siem Reap gedaan. Gisteren, was het toen maandag?, eerst lekker ontbeten bij een lokale eettent maar aan de andere kant van de straat was een begrafenis aan de gang. Jemig, wat een boel lawaai kwam er constant uit die speakers. Ik kon Douglas niet eens verstaan. Dus maar snel weggegaan naar het Land Mine Museum. Dit is een provosorisch (zo goed geschreven, Stefanie?) ingericht museum dat gerund wordt door iemand die zijn leven inzet om Cambodja landmijnvrij te maken. In 2003 lager er nog ongeveer 6 miljoen landmijnen, voornamelijk bij de grens met Thailand. Ik ben dus blijkbaar door landmijnrijk gebied gereden... Op dit moment komen er nog dagelijks tientallen mensen om door een landmijn. Ongelovelijk he? In het museum werden we rondgeleid door Poiy, hij is 19 jaar oud en sinds zijn 10e heeft hij maar 1 been. Zijn ouders zijn door door Rode Khmer omgebracht en zijn zusje en broer zijn omgekomen bij de explosie waar hij zijn been is verloren. Hij heeft nu een redelijk goed leven gekregen door gids te zijn en touristen rond te leiden. En hij is niet de enige daar. Het was niet erg prettig om er te zijn maar wel leerzaam.

Die middag naar de arts & craft school van Siem Reap gegaan. Na een rondleiding in de verschillende werkplaatsen (hout, steen, zijde, schilderen) naar de shop geloosd door de gids. Het stond vol mooie spullen, kon het dus ook niet laten om een mooi schilderij op hout te kopen. Het was zwarte lak op rode met afbeeldingen van koper. Echt heel mooi! Goed laten inpakken zodat het niet beschadigd tijdens de reis. De opbrengst was wederom voor een goed doel.

Daarna zijn Douglas en ik naar het meer Tonle Sap gegaan. Je moet je voorstellen dat dit meer vies bruin water is en ongeveer 1 meter diep. Op dit meer zijn allemaal verschillende woonboten waar mensen in wonen. Het is niet zo'n boot waar Esther in woont maar dit zijn krakkemikkige bootjes waar hele gezinnen in leven. Een gedeelte van die mensen zijn Vietnamees en zijn een soort vluchteling wat ik begrepen heb.

Toen hadden we het wel even gehad met de ellende zijn we terug gegaan naar het hotel om lekker te douchen en 's met een italiaans stel gegeten. Aan het eind van de avond was mijn italiaans aardig terug. En we kregen daardoor de engelse/italiaans gesprek. Vandaag zaten Stefano en Silvia bij mij in de bus naar Phnom Penh en dat was wel gezellig. Zij waren die dag daarvoor heel vroeg naar de Wats van Angkor gegaan en mocht hun foto's kopieren, daar was ik wel blij mee want ik vond toch dat ik iets te weinig van deze tempels had gezien.

Opmerkelijke advertentie stond er op de bus.

Aangekomen in Phnom Penh een gezellig geusthouse opgezocht en ben daarna naar het meer gegaan. De hoofdstad ligt op een kruispunt van drie rivieren en daardoor heeft het ook een boulevard waar je lekker op kan slenteren. Dit heb ik dus ook lekker gedaan en bij een terasje een koffie genomen want was toch wat moe (had vanacht weinig geslapen en tijdens de busreis was er de gelegenheid niet voor, alhoewel er wel een asfaltweg was) en viel spontaan in slaap in de relaxstoel. Daarna de stad per voet verkend. Ik merk dat ik dat wel prettig vind omdat je dan heel snel gevoel krijgt voor een nieuwe stad. Ben naar de New Market geweest, het treinstation en het independece monument waar budha en hindoe beelden door elkaar staan. Begrijp het toch nog niet helemaal.

Bij Friends heb ik gegeten. Dit restaurant wordt gerund door voormalige weeskinderen en zij krijgen zo de kans om te stage te lopen zodat ze na een paar jaar in een echte horica gelegenheid aan de slag kunnen gaan. Nog wat met wat Duitsers geouwehoerd en toen maar een poging gedaan om een cd te branden en jullie op de hoogte te brengen. Trouwens, je kan nu een comment plaatsen op mijn site.

Ga lekker slapen en morgen de gevolgen de Rode Khmer zien, zal er wel niet vrolijker van worden maar wel wijzer wat mensen elkaar kunnen aandoen.