Amicos de Meco

Vandaag weer wat meters gemaakt! Het was tijd om dit eiland, zoals het in de LP staat: ‘Ometepe is the place that belongs in fairytails or fantasy novels…’, te verlaten. Ik heb niet alles kunnen doen wat mogelijk was maar het was goed zo.

Stond op tijd langs de weg om de bus, ja die chickenbus weer, te kunnen nemen.

Duurde wel weer lang. Tot dat ik een zwaar geluid hoorde, ik blij omdat ik graag de boot wilde halen. Bleek dit niet de bus te zijn maar een busje met een laadklep vol werkmannen van Meco. Bleek dit busje af te remmen en één van de mannen wenkte mij dat ik wel mee kon. Dit ging aanzienlijk sneller en was lekker in de open lucht en ze wilden mijn geld niet aannemen. Goed geregeld!

Ze vertelden mij dat ze bezig zijn om een vliegveld te maken op het eiland. Voor de snelheid en toerisme lijkt met die goed maar voor de impact daarvan op de natuur, weet ik zo net nog niet. Ze konden beter en harder aan de verharden van de mainroad bezig zijn, dacht ik bij mijzelf.

Lekker genoten de overtocht, zaten dezelfde mannen ook op deze boot. Natuurlijk vriendelijk geknikt en thumps up gebaren gemaakt ;-) Toen we aan land kwamen, toch maar ff de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of zie niet ook toevallig naar Rivas gingen. Tuurlijk, klim er maar weer in! Weer scheutig met glimlachen gestrooid! En moest natuurlijk een foto van het hele gezelschap maken. Amicos de Meco muchas grazias.

Toch maar een taxi naar San Juan del Sur genomen, had geen zin om lang in die hitte te staan wachten op de bus. Wel grappig, door aan een paar draadjes te friemelen, wist de chauffeur de ramen te openen.

Eenmaal in San Juan del Sur bij een hostal ingechekt en aan het eind van de middag heerlijk op het strand in de baai hard gelopen. Met een ondergaande zon naast mij. Wel zwaar trouwens op zand lopen maar als beloning heb ik mezelf op een lekker maaltijd getrakteerd.